De nieuwe plaat van Blood Orange is te vroeg geboren

Dev Hynes is behalve een veelgevraagde producer en muzikant ook een gevoelige mens die zijn ziel open en bloot op tafel gooit. Maar zijn vierde album had gerust wat langer mogen rijpen.

Je bent jong, zangeres en je hebt je zinnen gezet op een dosis moderne soul of r&b met door eightiestoetsen aangetaste pop? Eén adres: Dev Hynes. Sky Ferreira, Solange, Haim, FKA twigs, Tinashe, Jessie Ware: allemaal overtuigden ze de afgelopen jaren Hynes om een bijdrage te leveren als producer, songschrijver en/of muzikant.

Dat de man een componist en studiorat met een eigen, karakteristiek klankpalet is, bewijst hij inmiddels ook al zeven jaar als Blood Orange. Negro Swan is zijn vierde album in die gedaante, en is een vervolg op het twee jaar oude Freetown Sound. Daarop manifesteerde Hynes zich als klankbord van de Black Lives Matter-beweging en chroniqueur van de Afro-Amerikaanse psyche in de 21e eeuw. ‘Een exploratie van mijn eigen en andere soorten zwarte depressie, een eerlijke blik op de uithoeken van het zwarte bestaan en de voortdurende angsten van gekleurde mensen en queers’, vat hij Negro Swan zelf samen.

Dat levert soms verrassingen op: ‘Sometimes I ask myself, like, what’s it gonna take, for me not to be afraid to be loved?’ zegt iemand in Hope. De stem is verrassend die van Puff Daddy, multimiljardair en een van de originele bad boys van de hiphop. De song steunt op de sensuele stem van de Canadese chanteuse Tei Shi en zou een prima illustratie van hedendaagse r&b kunnen zijn, mocht het laatste derde niet volgemaakt worden door een lang uitgerekte outro. Jewelry is in hetzelfde bedje ziek: dramatische, door de transgenderactiviste Janet Mock over gezwollen keyboardeffecten volgeprate intro, anderhalve minuut spanning en vervolgens een coda die naar Prince knipoogt. Als losse, met veel zalvende synths verweven eindjes knoopt Hynes alles aan elkaar.

Het aan de Michael Jackson van de jaren negentig schatplichtige Nappy Wonder of de minimale gospel van Holy Will: zoals alle arrangementen en harmonieën klinken ze áf, maar helemaal openbloeien doen ze nooit. Ook het met Steve Lacy van The Internet gekonkelfoesde Out of Your League klinkt als een prematuurtje, en wanneer ASAP Rocky in Chewing Gum controle over de spanningsboog neemt, zou men een zeldzame keer wensen dat er méér rappers op de gastenlijst stonden.

‘I’m pretty as fuck’, zingt Dev Hynes in de sobere, met schrille gitaar beademde afsluiter Smoke. Akkoord, maar het had meer mogen zijn.