De nieuwe Flying Lotus bevat genoeg meesterlijke nonsens om vijf albums mee te vullen

De hoes lijkt op die van Michael Jacksons Dangerous, maar daar houden de vergelijkingen meteen op. Als een kleuter op een suikerdieet sjeest Flying Lotus opnieuw door jazz, hiphop en electronica, with a little help from his friends.

In de doopvont waar Steven Ellison zijn zesde elpee boven houdt, smeult een eeuwige vlam, het ultieme symbool voor zij die overstaken naar de andere kant. De vorig jaar overleden rapper Mac Miller, bijvoorbeeld, een buurman met wie Ellison ooit samenwerkte, en aan wie Flamagra deels opgedragen is.

Lang was Ellison een van de scherpste sneden in de alternatieve hiphop. Zijn geabstraheerde ritmes, hectische beats en caleidoscopische instrumentals vertoonden raakvlakken met zowel Aphex Twin als de spirituele jazz van zijn groottante Alice Coltrane, en vonden evenzeer gehoor bij fans van MF Doom als van Radiohead. Toen Kendrick Lamar – door Ellison opgevoerd op zijn vorige, You’re Dead! (2014) – ter inspiratie voor To Pimp a Butterfly (2015) ging vissen in zijn label Brainfeeder en onder meer Ellisons poulain Thundercat aan boord hengelde, was dat een kroon op het pionierswerk.

Als Flamagra klinkt als Lotus’ meest toegankelijke album, is het dus omdat de tijd hem heeft bijgebeend, niet omdat hij een knieval voor de mainstream maakt. Als Anderson Paak zich schor zingt op de kosmische, krankjorum funk van More, of als Solange zwoel rookkringetjes blaast tijdens de psychedelische torch song Land of Honey, nemen zij hún petje af, niet omgekeerd. Leest David Lynch voor uit eigen werk tijdens Fire Is Coming, dan is dat omdat beide heren thuis zijn in parallelle werelden, en de wetenschap delen dat men kan fikken in het vagevuur maar ook kan branden in het nirvana.

Eveneens op visite in het surrealistische universum van FlyLo: rapmafketel Tierra Whack, die over haar onderbewustzijn – of zijn het haar veters? – struikelt in Yellow Belly, het afrofuturistische sjamaanduo Shabazz Palaces en zijn nieuwe favoriete rapper, Denzel Curry. Black Balloons Reprise bevestigt dat, zoals Ellison ooit beweerde, Kanye West een kans liet schieten door hem niet te uit te nodigen op zijn album Yeezus (2013).

In de 27 tracks op Flamagra, goed voor iets meer dan een uur, zitten sowieso genoeg hyperactieve vondsten, virtuoze kronkels en meesterlijke nonsens waar een minder verlichte geest vijf elpees mee vult. Hoe ging die discohit nu ook alweer? Burn, baby, burn!