De nieuwe Flying Horseman is een gevleugeld meesterwerk

Die openingszin: ‘Will you come with me tonight?’ Ja, de Antwerpse groep Flying Horseman doet het nog steeds in het donker, en vindt daarin almaar beter zijn weg.

De voorgeschiedenis kent u misschien. Een jaar geleden nam het vijftal zijn artist-in-residencestatuut in deSingel te baat om in zeven weken tijd genoeg songs voor een nieuwe plaat uit hoofd en lijf te knijpen, waarmee het vervolgens de hort opging. In zo’n scenario loopt nadien veeleer de rauwe expressie van het livewedervaren voorop wanneer de studioklok begint te tikken, en bengelen de pientere details achteraan. Boffen wij even: Rooms/Ruins biedt het allemáál.

Die heerlijke bedrieglijkheid manifesteert zich ook in de teksten van zanger-gitarist Bert Dockx. Niet lang nadat The Key zichzelf en daarmee de hele plaat van de kade heeft afgeduwd, de zacht klotsende, grimmige duisternis in, menen we de kern van dat nummer in ‘love found and then mislaid’ te mogen zoeken. Tot Dockx geagiteerd een waarschuwende vinger in de lucht priemt: ‘Outside a war might be imminent/ Democracy the remnant of a dream’. Individuele én sociale bekommernissen, Dockx strooit ze met dezelfde hand uit.

Een nog groter spel van fijne schakeringen biedt de muziek. Die kantelt van bucolisch folkgetokkel naar frenetiek minimalisme met de zegen van Philip Glass (Bright Light), of van een ritueel riedeltje à l’africaine naar een verzengende maalstroom van motorische synths (Deep Earth), zonder dat die stemmingswisselingen gekunsteld aandoen. Een eer die ook drummer Alfredo Bravo, bassist Mattias Cré en de zussen Loesje en Martha Maieu op zang en toetsen toekomt. Met als extra wapen Milan Warmoeskerken, die zijn elektronische gereedschap bij Flying Horseman nog nooit zo prominent mocht hanteren.

We bomen nog even door. Barse, zware funk doet Fever Room daveren, in Private Isle druppelt de kwikzilveren artpop van David Sylvian, en in het nerveuze Stars wordt de schrille elektronica niet bespeeld maar veeleer misbruikt. Drie keer luisteren met open mond.

Ruins/Rooms is een koortsdromerig werk waarin de sinistere spanning zich, vaak gestaag en achter emotionele façades, onderhuids oplaadt om dan onverhoeds uit te breken. Huiveren zult u, zowel in de luwte als in de storm. Het zal u daarbij vast ook opvallen hoe respectabel Bert Dockx aan het croonen slaat. Hij, voller uit de borst dan ooit tevoren. Wij, hangend aan zijn lippen: ‘Did you now the smell of blood was easier to bear/ Than the sound of you/ You not there?’

Gevleugeld meesterwerk.