Een moeder gaat tot het uiterste om de verkrachting van haar dochter op een cruise op te helderen. Birthday Girl is een Deense thriller met zeebenen.
Heeft de Scandinavische cinema iets tegen cruises? In de Zweedse film Triangle of sadness veroordeelde Ruben Östlund de passagiers van een cruiseschip tot een epische kotsscène. In Birthday Girl, van Deense makelij,verandert de droomreis na amper een nacht al in een claustrofobische nachtmerrie.
Nanna trakteert haar dochter Cille voor haar achttiende verjaardag op een cruise. Ze hoopt de relatie met haar dochter te verbeteren door te tonen hoe cool ze nog is, en samen te zuipen en te feesten met de Caraïbische Zee als decor. Maar op de eerste ochtend wordt Cille zonder ondergoed en met blauwe plekken teruggevonden op het dek. Ze vreest verkracht te zijn, maar herinnert zich weinig en wil zich niet laten onderzoeken. Vastberaden start haar moeder een kruistocht. De verkrachter zal gevonden en berecht worden, ook al willen de kapitein en het personeel het ‘voorval’ vergeten en wegmoffelen met een upgrade naar een betere cabine.
Helemaal op het einde gebeurt er alsnog iets dat een en ander op zijn kop zet, al kan die wending wel wat gezocht of bruut overkomen.Birthday Girl gaat niet uitsluitend over de zoektocht naar een dader, uitspattingen op cruiseschepen en de complicaties van misdrijven in internationale wateren. Minstens even centraal staan moederschap en een moeder-dochterband die allesbehalve kreukvrij is.
Michael Noer, een regisseur met een remake van Papillon op het palmares, is geen hoogvlieger, maar heeft genoeg ervaring om de film voldoende interessant te maken. Visueel speelt hij het contrast uit tussen de paradijselijke weidsheid van de zee en de benauwende wirwar van smalle gangen en kleine kajuiten in de buik van de zeemastodont. Ook de geluidsband draagt bij aan het oproepen van een claustrofobische, ongemakkelijke sfeer.
Al zijn het uiteindelijk noch de vorm noch het verhaal die je alert houden. Het zijn voornamelijk de twee hoofdrolspeelster die je op sleeptouw nemen. De jonge Flora Ofelia toont dat ze kan zingen én acteren. En van Trine Dyrholm is geweten, na sterke vertolkingen in films van Thomas Vinterberg en de serie The Legacy, dat ze een film kan dragen.
