Blood Orange gunt u een blik in zijn schetsboek op ‘Angel’s Pulse’

‘Het had meer mogen zijn’, schreven we een jaar geleden over Negro Swan, de vierde van Blood Orange. Met deze epiloog/mixtape lijkt de veelgevraagde producer/muzikant aan die verzuchting gehoor te geven.

Blood Orange – Angel’s Pulse

David ‘Devonté’ Hynes, zoals Blood Orange 33 jaar geleden in Londen werd geboren, had de afgelopen zeven jaar een groot, creatief aandeel in nogal wat muziekcarrières, met een netwerk dat zich uitstrekt van Solange en Carly Rae Jepsen tot Mariah Carey. Toen hij voor een song op Negro Swan het stemgeluid van Puff Daddy wou, volstond een sms’je naar de rapmiljonair.

Veel talenten, veel contacten en veel ideeën over identiteit en politiek leidden op Negro Swan tot veel losse eindjes, door Hynes verstrengeld tot een warrige zeemansknoop. Met Angel’s Pulse laat hij de eindjes voor wat ze zijn: aparte schetsen, soms niet meer dan aanzetten of beloftes tot. Maar wie de resultaten van zijn keukenvlijt weleens decoreert met tuinkers of andere spruitgroenten weet dat ook in kiemen iets moois kan schuilen.

Drummachine en saxofoon, meer heeft Benzo – als in benzodiazepine – nodig voor een soulvol mini-exposé over gekwelde, breekbare ego’s. Kwetsbaarheid is een thema in het hele oeuvre van Blood Orange, maar ambitieus als de man is, laat hij het zelden doorschemeren in de muziek zelf. Dit keer wel. Karige gitaar en de contrasterende stemmen van Aaron Maine (Porches) en de genderfluïde Ian Isiah smelten in Berlin samen tot een introspectieve dagdroom. Good For You is een verkreukeld r&b-duet met Justine Skye, en in Take It Back figureert Björk-producer Arca tussen de valse noten en ongepolijste synths. Geen gedoe met ouvertures of uitgesponnen outro’s, ook niet in het met inhoudelijke en stilistische clichés van afwisselend r&b en hiphop stoeiende Gold Teeth.

Niet alle tracks lijken voorbestemd tot het daglicht. Afzonderlijk overstijgen Baby Florence (Figure) (een muzikale driekwartsbroek) en Birmingham (hoog mikken op gospel en missen) op geen enkel moment de kwaliteit van een demo. Maar in zijn geheel benadert Angel’s Pulse wel de kwaliteit van gluren in een schetsboek. Net door de emoties en zijn vernuft niet aan te dikken, legt Blood Orange zichzelf en zijn talent bloot. Zoals de potloodtekeningen van Toulouse-Lautrec of de essays van George Orwell. Een snapshot. Een zomerflirt.