Bill Callahan: Onder hypnose

Texas’ fraaiste treurwilg Bill Callahan ventileert andermaal zijn bezwaarde gemoed in prachtige americana en sadcore.

Er zijn zangers die hun mededelingen aan de mensheid uitschreeuwen, en er zijn zangers die hun boodschap liever zachtjes voor zich uit prevelen. Bill Callahan is een prevelaar. Eén die bovendien met een diepdonkere bas begiftigd is, een sonore bromstem die de luisteraar ogenblikkelijk onder hypnose brengt.

Toegegeven, soms klinkt Callahan alsof hij zonet zijn tanden heeft ingestoken en ze nog niet helemaal op hun plaats zitten, maar ook die paradontologische dwaling verleent alleen maar extra galm aan de natuurlijke echokamer die zijn mond feitelijk is. Bill Callahan mag uit Het Staatsblad staan debiteren, of uit een willekeurige roman van Brigitte Raskin desnoods, nóg zullen wij ademloos toehoren. Vroeger onder zijn nom de plume Smog en nu al drie platen lang onder eigen naam doet Callahan kond van zijn smartelijke lotgevallen in dit ondermaanse, een soort gemoedsbulletins waar wij telkens met een mengeling van vertedering en compassie akte van nemen.

Voor wie pas twee jaar geleden op Radio Callahan inschakelde, vatte de 44-jarige Texaan de conjunctuur van zijn humeur in één versregel samen: ‘I used to be darker / Then I got lighter / Then I got dark again.’ En yep, ook op Apocalypse staat ’s mans emotionele barometer op onweer. Al neemt Callahan deze keer de rol van observator aan en worden zijn wrange vertellingen en mismoedige beschouwingen over het Amerika van vandaag toepasselijk getoonzet op warmbloedige americana en broeierige sadcore: een sloom ballet van country en folk dat traag maar gezwind door je hersenpan hupt.

In vergelijking met het scheutig gearrangeerde Sometimes I Wish We Were An Eagle klinkt Apocalypse weerbarstiger. De rusteloosheid wordt alleszins nadrukkelijker verklankt: in de plaats van langoureuze strijkarrangementen en warm blazende hoorns zijn het tegendraadse gitaarmotiefjes en jengelende fiddles die deze keer naar uw aandacht hengelen. Al moet gezegd dat Callahan ook nu weer in zijn nummers veel ruimte laat: wij kennen maar weinig muzikanten die hun songs zo vrijelijk laten ademen.

Een barmhartige daad wellicht van iemand die in dit leven zelf maar al te vaak naar adem hapt. Want één conclusie dringt zich na enkele luisterbeurten genadeloos aan je op: dat het thema van de plaat, de Apocalyps van Amerika, weleens symbool zou kunnen staan voor het thema van Callahans leven: de onomkeerbare desintegratie van zijn vertrouwen in de mensheid in het algemeen en in zichzelf in het bijzonder.

Vincent Byloo