‘Beetlejuice Beetlejuice’ is eindelijk weer een bonte Burton

Tim Burton heeft zich zichtbaar geamuseerd met Beetlejuice Beetlejuice, het lang uitgebleven vervolg op zijn beduvelende doorbraakhit. Nu de kijker nog. Doe uzelf een plezier en vergeet het verhaal.

Beetlejuice Beetlejuice lijkt als twee druppels water op Beetlejuice. Wie de cultklassieker uit 1988 zag, weet wat dat betekent: inventief entertainment in een vrolijke, macabere fantasiewereld zoals alleen Tim Burton die bedenkt. Met andere woorden: it’s showtime.

De kunst is alleen om geen te hoge verwachtingen te koesteren. Beetlejuice Beetlejuice is de film van de week, niet die van het jaar. Veelzeggend is dat je een volle pagina nodig hebt voor een samenvatting van de 36 jaar uitgebleven sequel op de horrorkomedie die Burtons carrière lanceerde. Bij gebrek aan tijd en ruimte lopen verhaallijnen onvermijdelijk af met een sisser, en er zijn zoveel leuke personages dat ze elkaar voor de voeten lopen. Dat is geen ramp, chaos past bij Beetlejuice als spinnenwebben bij Halloween.

Het gevolg is wel dat de interesse in de plot wegebt. Een gemotiveerde Winona Ryder keert terug als Lydia Deetz, niet langer een rebelse goth girl maar de labiele presentatrice van een dubieuze tv-show over paranormale verschijnselen. Tot jolijt van haar moeder (Catherine O’Hara) heeft ze nu zelf een hoogst eigenzinnige tienerdochter. Astrid (Jenna Ortega uit de serie Wednesday, die zich door Burtons universum beweegt als een vis in het water) belandt door toedoen van haar lief in het knettergeke dodenrijk. Om haar te redden klopt Lydia aan bij de klopgeest die haar destijds tot een huwelijk wilde dwingen: de warrige, perverse griezel Beetlejuice. Michael Keaton speelt het gestoorde titelpersonage nog minstens even wervelend en boertig als in de jaren tachtig.

En dan hebben we nog met geen woord gerept over Bob, zandwormen, een door een haai gehalveerde Deetz en de personages van Justin Theroux, Monica Bellucci en Willem Dafoe. Dat ligt niet aan hen of hun personages, het ligt alleen maar aan het overaanbod. Beetlejuice Beetlejuice vraagt je bijna het verhaal te vergeten en je onder te dompelen in Burtons visuele festijn en dolle rêverieën. De bonte stoet aan excentrieke personages en knotsgekke nevenfiguren charmeert.

De regisseur van Edward Scissorhands en Alice in Wonderland evenaart zijn beste werk niet, maar hij vindt wel het vertel- en maakplezier terug na een decennium waarin hij op zijn reputatie teerde in plaats van ze te versterken. Het is alsof Burton, bevrijd van Disney, zichzelf weer de toestemming heeft gegeven om het bizarre te omarmen, het zich niet aan te trekken dat een idee of grap misschien wat bruusk overkomt of een speciaal effect onaf. Hopelijk volgt op Beetlejuice Beetlejuice een even creatieve hoogconjunctuur als op zijn voorganger.