De biopic Back to Black staart zich blind op de persoonlijke problemen van Amy Winehouse.
Sinds het succes van Bohemian Rhapsody (2018) zijn muziekbiopics niet meer weg te denken van het scherm. Na Elton John, Aretha Franklin, Billie Holiday, Elvis Presley, Whitney Houston en onlangs nog Bob Marley, is het nu de beurt aan Amy Winehouse. Negen jaar na de documentaire Amy van de Britse regisseur Asif Kapadia, kiest Back to Black voor een romantischer fictieve benadering van het leven van de zangeres.
Het verhaal start in de jaren 2000, wanneer een net volwassen geworden Amy (vertolkt door de Britse actrice Marisa Abela (Cobra, Industry)) op het punt staat beroemd te worden. ‘I ain’t no Spice Girl’, zegt ze van bij het begin. Ze is compleet onvoorbereid op de wisselvalligheden van het sterrendom, maar is verliefd op muziek uit het verleden en zit boordevol energie, emotie en oprechte verlangens die van haar een unicum in haar genre maken. Haar ontmoeting met bad boy Blake Fielder-Civil (Jack O’Connell), haar eerste en vooral haar tweede album maken van Amy Winehouse in een mum van tijd een popster. Maar dat succes heeft, zoals we ons allemaal herinneren, ook een keerzijde.
Filmmaker met dienst Sam Taylor-Johnson regisseerde in 2009 Nowhere Boy, over de adolescentie van John Lennon. Zes jaar later adapteerde ze ook de kinky bestseller Fifty Shades of Grey naar het grote scherm. In Back to Black combineert ze de perspectieven van beide films: ze focust op de jeugd van een muzikaal icoon dat gedoemd is om tragisch te sterven en doet dat met een smakeloze sentimentaliteit.
Door in te zoomen op haar noodlottige liefdesrelatie met Blake Fielder-Civil, en veel minder op bijvoorbeeld haar relatie met haar vader, gaat Taylor-Johnson bepaalde romantische clichés niet uit de weg. Jammer, want het zorgt ervoor dat Back to Black er niet in slaagt om Winehouse’ artistieke parcours volledig tot zijn recht te laten komen. De hoofdrolspelers stralen een soms ontwapenende naturel uit, dat wel. Maar de biopic heeft ook de neiging de betekenis van bepaalde songteksten erg letterlijk te belichten en te grijpen naar geposeerde, ietwat holle beelden. Niet zo overtuigend, dus.
