Met een visuele mixtape brengt Kristof ‘DJ 4T4’ Michiels hulde aan de sfinks uit Oostende. Arno: Rock ‘n’ Roll Godverdomme is anderhalf uur hypnotisch zapplezier.
Arno is dan wel overleden, verdwenen is hij niet. In de tweeënhalf jaar sinds de iconische rock- en blueszanger het levenspodium verliet, verschenen postume platen (Opex en Les Duettes), tuigde de AB een concerthommage op en stelde zijn vriend Danny Willems foto’s van hem tentoon in zijn geboortestad Oostende. En sinds deze week speelt in de cinemazalen een documentaire.
Wat valt er over Arno nog te zeggen dat in de loop van zijn vijftigjarige carrière nog niet is gemeld? Wellicht niet zo gek veel meer. Maar dat is niet waarover Rock ‘n’ Roll Godverdomme gaat. Nergens in deze documentaire wil regisseur Kristof Michiels iets bloot- of uitleggen. Het enige waar het hem om te doen is: de zanger nog eens laten brullen.
Aan het begin van de documentaire geeft Michiels een waarschuwing: ‘Dit is niet Arno’. En ook geen pijp, wat dat betreft. Dat houdt steek. Een monument als Arno is met een eenzijdige blik niet gediend. Eerder dan een portret is Rock ‘n’ Roll Godverdomme dan ook een bad, een uitnodiging om je onder te dompelen in de wereld van Arno en in zijn muziek.
Michiels, die we tot eerder dit jaar kenden als DJ 4T4 van ‘t Hof Van Commerce, heeft de docu opgevat als een visuele mixtape. Verschillende performances van hetzelfde nummer knipt en plakt hij tot één verbluffende sequentie. De T.C. Matic-klassieker Middle Class and Blue Eyes begint als een gammele demo, wordt verdergezet op het podium van Werchter en eindigt op de set van een wetenschapsprogramma van de BRT.
Die montagetechniek levert anderhalf uur hypnotisch zapplezier op, waarbij Arno’s grootste hits voorbijkomen: van Mon Sissoyen over Lonesome Zorro en Oh La La La tot Putain Putain en Les yeux de ma mère. Zijn gezicht vult het beeld, zijn stem raspt door de speakers. Als één artiest wegkomt met de enigmatische stijl van Rock ‘n’ Roll Godverdomme, dan is het deze Oostendse sfinks.
