Mumbai bruist en verstikt in Payal Kapadia’s sublieme vrouwenkroniek All We Imagine as Light.
Wie Indiase cinema zegt, denkt meteen aan bombastische zang- en dansspektakels uit Bollywood. Of misschien aan de verstilde drama’s van Satyajit Ray, voor wie al eens een retrospectief durft binnen te wandelen. Maar aan die canon mag nu ook dit jazzy, vorig jaar in Cannes volledig terecht met de Grand prix bekroonde fictiedebuut van Payal Kapadia worden toegevoegd.
In haar prachtfilm draait alles om drie vrouwen die hun plek proberen te vinden in het bruisende maar onverbiddelijke Mumbai. Prabha (Kani Kusruti), een toegewijde verpleegster, zit in een huwelijk met een man die haar fysiek en emotioneel verlaten heeft. Haar jongere collega en huisgenote Anu (Divya Prabha) beleeft een verboden romance met een jonge moslimman, terwijl ziekenhuiskokkin Parvaty (Chhaya Kadam) zich koppig vastklampt aan haar flat, die na de dood van haar man door projectontwikkelaars dreigt te worden ingepikt. Hun levens kruisen elkaar met een organische vanzelfsprekendheid en Kapadia ontleedt hun subtiele dynamieken met opmerkelijk soepele hand.
Maar vergis u niet: achter die delicate observaties schuilt een discreet subversieve ondertoon. Mumbai is hier niet zomaar een decor, maar een meedogenloze machine die mensen uit de lagere kastes vermaalt. Klassenverschillen zijn tastbaar, religieuze spanningen broeien onder de oppervlakte en vrouwelijke autonomie is een eeuwenoud gevecht, zonder dat de overwinning in zicht lijkt. Kapadia maakt dat allemaal voelbaar zonder pamflettair te worden. De stedelijke ruimte is tegelijk een toevluchtsoord en een val, een plek waar Anu en haar geliefde in de massa kunnen verdwijnen, maar waar Parvaty op het punt staat te worden verzwolgen. ‘Class is a privilege’, schreeuwt een billboard in de film, en je hoeft geen socioloog te zijn om te snappen dat de ironie dikker is dan de smog boven de stad.
Visueel balanceert All We Imagine as Light tussen documentaire en droom. Kapadia’s non-fictieachtergrond – ze draaide eerder de bekroonde docu A Night of Knowing Nothing (2021) – sijpelt door in haar observaties: de hectische straten van Mumbai, met hun chaotische ritmes en gloeiende neonlichten, zijn net zo belangrijk als de personages zelf. Maar gaandeweg sluipt er ook tedere poëzie in de beelden. Een verpleegster die zich om een rijstkoker heen vouwt alsof het een minnaar is, een gedicht dat in fluisterstem over de stad wordt uitgesproken – het zijn momenten die doen denken aan de melancholieke sensualiteit van Wong Kar-wai, de verstilde kracht van Chantal Akerman en natuurlijk het poëtische humanisme van Indiaas filminstituut Satyajit Ray.
Maar laat door die cultureel correcte namedropping vooral geen misverstanden ontstaan. All We Imagine as Light is géén obscure essaycinema waarbij je een handleiding semiotiek nodig hebt, of een nieuw lief waarop je per se indruk wil maken met je exquise cinefiele smaak. Kapadia’s film is toegankelijk, aandoenlijk en herkenbaar tegelijk, als een jazzy stadssymfonie die langzaam onder je huid en in je hart kruipt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
