Alarm! Riley is een puber in de waardige Pixar-sequel ‘Inside Out 2’

Pixar weet hoe je een sequel moet maken. Dat blijkt andermaal uit Inside Out 2, waarin de emoties hoog oplopen – héél hoog.

De allerbeste Pixarfilm? Over smaak valt niet te twisten, maar laten we zeggen dat Inside Out (2015) meedingt voor de podiumplekken. In het hoofd van de pas verhuisde Riley streden de gepersonifeerde emoties Joy, ­Sadness, Anger, Disgust en Fear om de bovenhand te halen. Op papier leek dat complex, in de praktijk bleek het kraakhelder uitgewerkt. Bovendien vergat regisseur Pete Docter niet om met oogverblindende, kleurrijke computeranimatie een magnifiek verhaal te vertellen. (Hand omhoog als je het bij de dood van Bing Bong nog steeds niet droog houdt.)

De druk op dit vervolg is immens. Inside Out 2 moet de animatie­studio uit het slop halen na vier lastige jaren met films die naar de zéér hoge Pixar-normen tegenvielen ­(Onward en Lightyear) of die standaarden wel haalden maar geen bioscooprelease kregen omdat ze de populariteit van streamingdienst Disney+ moesten boosten (Soul, Luca en Turning Red). En het is sowieso altijd op eieren ­lopen ­wanneer je een vervolg aan een klassieker breit, al heeft Pixar daar wel ervaring mee. Denk maar aan de uitstekende Toy Story-sequels.

Het verrassingseffect ben je natuurlijk kwijt: Inside Out 2 is niet de nieuwe, hoogst originele Pixar die jong en oud omverblaast. Maar het is wel een waardige opvolger en dat is een groot compliment.

Riley, inmiddels dertien, keert op hockeykamp haar twee boezemvriendinnen de rug toe en zoekt aansluiting bij de oudere speelsters. Zo wil ze zich niet alleen ver­zekeren van nieuwe vriendinnen maar ook van een plaats in het hockey­team wanneer ze na de zomer in de high school start. De puberteit is aangebroken en dat ­betekent – alarm! – dat nieuwe emoties zich manifesteren: Embarrassment, Ennui, Jealousy en Anxiety. Vooral die laatste is hyperambitieus en verjaagt de oude sentimenten uit het hoofdkwartier zodat ze vrij spel heeft om de nieuwe Riley vorm te geven.

Al die tienerturbulentie wordt met humor, vaart en computeranimatie van de bovenste plank aanschouwelijk gemaakt. In het begin sputteren de emoties in je eigen hoofdkwartier nog een beetje tegen. (Oké, het is uitgewerkt door de bataljons vaklui die Pixar tewerkstelt, maar is het niet vooral méér van hetzelfde?) Maar die trekken weg ­zodra de film op toerental raakt en je alsnog een krop in de keel bezorgt met een paar heel aangrijpende momenten. Het zijn er niet genoeg om Inside Out 2 op dezelfde hoogte te plaatsen als het origineel. Het zijn er meer dan genoeg om weer aan te knopen met de oude traditie dat je een Pixar meepikt zodra hij in de bioscoop komt. Met of zonder balorige puber aan je zijde.