In 28 Years Later bijten Danny Boyles hondsdolle zombies niet meer zo gemeen, maar er zit wel nog voldoende vlees aan.
‘Succes is niet finaal, en falen is niet fataal,’ zei Winston Churchill ooit – al had de Britse premier wellicht geen zombievirus, laat staan een filmfranchise op het oog. Drieëntwintig jaar na 28 Days Later, het adrenalineshot dat het zombiegenre liet verrijzen, keert Danny Boyle terug naar het nog steeds door het razernijvirus geteisterde Groot-Brittannië. Gewapend met een digitale shaky cam, schurende cuts en een ontembare overlevingsdrang tekent hij voor het eerste hoofdstuk van een nieuwe trilogie. De tweede film zit ondertussen in de montagekamer. Of de derde er komt, hangt af van de bloeddorst van het publiek.
De setting voor de reboot is een afgelegen eiland waar een kleine gemeenschap zich al 28 jaar virusvrij weet te houden, zonder elektriciteit, internet of vleesetende indringers. Een vader neemt zijn twaalfjarige zoon Spike (Alfie Williams) mee naar het vasteland, niet om proviand te zoeken, maar voor een overgangsritueel: in deze nieuwe wereld – ergens tussen The Wicker Man en The Hunger Games in – ben je pas een man als je je eerste zombie geveld hebt met pijl en boog. Aaron Taylor-Johnson speelt de pater familias die zijn zoon wil harden aan de overkant van de brug, in de Britse bossen waar het hyperbesmettelijke virus nog altijd ronddoolt.
Ondertussen ligt Jodie Comer als de moeder ziek in bed. Of het om uitputting, depressie of wat anders gaat, blijft vaag. Dokters zijn er niet meer. Tenzij, heel misschien, ergens op het vasteland… Enter Ralph Fiennes, als een kruising tussen kolonel Kurtz, prepper en postapocalyptische prediker, met de brede bast van een gym shark, meer oranje fond de teint dan Donald Trump en – niet echt een spoiler – plannen voor de volgende episode.
Sommige zombies blijken geëvolueerd tot fors gespierde, poedelnaakte Ron Mueck-reuzen, inclusief kloek geslachtsdeel. De gore wordt als vanouds copieus geserveerd: ruggengraten worden uit lijven gerukt – dode en ondode. Bloed spat in stralen op muren én camera’s. Boyle en huiscameraman Anthony Dod Mantle – die in de nineties de digitale Dogma-look definieerde – grijpen terug naar hun lofi-wortels met schokkerige handheld shots en bruuske cuts. Het maakt de chaos van de besmette wereld voelbaar, en de punkenergie is niet verdwenen – al voelt het soms als nostalgisch maniërisme, echo’s van een tijd waarin Boyle ook met Trainspotting (1996) écht in de mainstream beet.
Uiteraard mist 28 Years Later het schokeffect van het origineel, dat het pad effende voor The Walking Dead, World War Z en consorten. Maar het blijft een avontuurlijke, verhalend robuuste horrortrip, met personages met voldoende vlees aan om twee uur op te kauwen. Een groot auteur is Boyle – die na Slumdog Millionaire (2008) en 127 Hours (2010) geen hits meer scoorde – nooit geweest, maar geef hem goede ideeën – hier opnieuw van scenarist Alex Garland – en hij toont zich een capabele visuele verteller. Ook nu.
Of de wereld zit te wachten op nog twee hoofdstukken vol besmet bloed, verwijzingen naar de Bijbel en de Brexit en testosteron? De kassa zal het uitwijzen. Maar het openingssalvo is alvast energiek en robuust. Zoals Churchill al zei: ‘If you’re going through hell, keep going.’ Zeker als je achtervolgd wordt door naakte reuzen met appetijt, en een flinke joekel.
