Regisseur Miwako Van Weyenberg ‘Dankzij film heb ik een stem’

Er blijven maar nieuwe talenten opstaan in de Vlaamse film. Vorig jaar was er Leonardo Van Dijl met Julie zwijgt. Dit jaar zijn de ogen gericht op Miwako Van Weyenberg en haar intieme debuut Soft Leaves.

Eind deze maand ziet Miwako Van Weyenberg haar eerste langspeelfilm in wereldpremière gaan op het gereputeerde filmfestival van Rotterdam, datzelfde weekend stelt ze Soft Leaves ook voor op het filmfestival van Oostende. Eindelijk. De 31-jarige Van Weyenberg was naar eigen zeggen nog ‘zo’n pas afgestudeerd kindje’ toen ze er zeven jaar geleden aan begon. ‘Die zeven jaren waren erg moeilijk. Elk groen of rood licht voor het project had onmiddellijk een grote impact op mijn leven’, zegt Van Weyenberg. Met de kortfilm Hitorikko won ze in 2014 een wildcard van het Vlaams Audiovisueel Fonds. ‘Gelukkig ben ik een heel optimistische persoon. Ik vond élke fase fantastisch. Tijdens het schrijven wilde ik mijn hele leven lang blijven schrijven. Tijdens het draaien vond ik dat er niets beters bestond. Maar tijdens de montage was dat gevoel er ook. Ik denk nu al met nostalgie aan het hele maakproces terug. Dat optimisme is misschien naïef, maar loodste me wel door alle moeilijke momenten.’

Soft Leaves is een persoonlijk en intiem portret van de jonge Yuna, gespeeld door nieuwkomer Lill Berteloot. Na het uitvallen van haar vader, een hoogspringcoach met de tronie van vaste waarde Geert Van Rampelberg, staan haar Japanse moeder en halfzusje plots voor de deur. ‘Het hoofdthema is een zoektocht naar identiteit’, zegt Van Weyenberg, die zelf een Belgische vader en een Japanse moeder heeft. ‘Ik ben in België opgegroeid, maar ik bracht bijna alle zomervakanties in Japan door. Ik heb de link met de Japanse cultuur altijd goed onderhouden. Het is logisch dat dat doorschemert in wat ik maak. Maar Soft Leaves is zeker niet autobiografisch.’ De regisseuse wil absoluut geen films maken over cultuurverschillen. ‘Dat is niet wat ik zou willen vertellen. Ik wil een intieme, persoonlijke beleving van een personage delen waarbij die tweevoudige cultuur deel uitmaakt van het dagelijkse leven. Dus zonder dat in de verf te zetten.’

Zeven jaar in functie van een eerste langspeelfilm leven: het is ontegensprekelijk lang. Maar Van Weyenberg had geen keuze. ‘Ik kan niets anders. Ik zie geen andere opties, ik weet niet wat ik anders moet doen met mijn leven. Ik heb film nog nooit ter discussie gesteld en verwacht niet dat ik dat ooit zal doen. Film is sinds mijn veertiende een vanzelfsprekendheid en werd alleen maar belangrijker. Ik had lang het gevoel geen stem te hebben. Ik was een extreem verlegen kind en kon mijn gevoel en mijn gedachten niet goed overbrengen. Dankzij film kan ik dat wel. Dankzij film heb ik een stem.’