Rechtbankdrama ‘The Trial of the Chicago 7’ mocht wel wat meer tegen de schenen schoppen

Met het rechtbankdrama The Trial of the Chicago 7 roept Aaron Sorkin Hollywood samen voor een geschiedenislesje over de Verdeelde Staten van Amerika toen en nu.

Abbie Hoffman, Jerry Rubin, David Dellinger, Tom Hayden, Rennie Davis, John Froines en Lee Weiner. Dat waren de zeven mannen die in 1969 werden aangeklaagd voor samenzwering en opruiing nadat protesten tegen de Vietnamoorlog in Chicago waren uitgemond in een harde confrontatie met de politie. Al waren ze eigenlijk met acht, aangezien aanvankelijk ook Bobby Seale, voorman van de Black Panthers, op de beklaagdenbank werd gezet. Het was een bittere clash tussen het conservatieve establishment en progressief Amerika, met op de achtergrond de sociaal-culturele revoltes van de sixties en als politieke inzet: de alsmaar luider morrende stem van Joe Sixpack.

Dik vijftig jaar later, nu de straat opnieuw haar ongenoegen laat horen in de Verdeelde Staten van Amerika, doet Aaron Sorkin, bedenker van de Witte Huis-serie The West Wing en scenarist van The Social Network, dat fameuze proces nog eens over. Dat doet hij met alle ronkende redes en patriottische pathos die het courtroomgenre voorschrijft. Sorkin wist voor zijn reconstructie van deze cause célèbre bovendien een bont sterrenensemble te verzamelen. Je herkent onder de pruiken Eddie Redmayne als burgerrechtenactivist Tom Hayden, Sacha Baron Cohen als tegencultuurgoeroe Abbie Hoffman en Joseph Gordon-Levitt als jonge procureur in dienst van de regering-Nixon).

Uiteraard steekt de notoire Hollywood liberal Sorkin een beschuldigende vinger uit richting de conservatieve powers that be, die ook toen niet nalieten de matrakken boven te halen tegen dissidente, doorgaans vreedzaam protesterende burgers en die te framen als losgeslagen tuig. Het is een analogie die de film, waarin je de echo’s van Black Lives Matter hoort galmen, met vuisten en voeten in de politieke actualiteit van Trumps turbulente Amerika plaatst. Sorkin, die in zijn ratelretoriek nooit vies was van enig theatraal populisme, schuwt diepere politieke analyses, houdt het bij de bekende filmgemeenplaatsen en heeft vooral zwierig en episch infotainment in de zin. En bij voorkeur ook een pak Oscars. Kwestie van Joe Sixpack, die ook qua filmsmaak nooit een radicaal is geweest, niet tegen de keurig geföhnde haren in te strijken.

Het resultaat komt eerder binnen als een zorgvuldig gemaakt, vlot verteerbaar en best amusant geschiedenislesje met een boodschap dan als een welgemikte molotov. De scherpte, de satire en het vitriool van The Social Network is alvast nergens te bekennen, en ook filmisch is er aan Sorkin, die meer denkt in dialogen dan in beelden, geen bevlogen en avontuurlijke stilist verloren gegaan. Verwacht dus geen A Few Good Men, laat staan een 12 Angry Men. Verwacht geen strak gestileerde of subversieve parabel over de strijd voor vrijheid en tegen repressie. Je krijgt precies datgene wat je van Hollywood verwacht: een thematische verkleedpartij met de nodige sérieux, schwung en sterren. Of zoals een van de beklaagden zelf opmerkt: ‘Dit zijn de Academy Awards van het protest, en het is een eer om genomineerd te zijn.’