Poetry, van regisseur Chang-dong, is één lang gedicht over een vrouw die worstelt met het leven omdat ze denkt dat ze er de schoonheid niet van kan inzien.
Poetry (2010)
Chang-dong Lee met Jeong-hee Yoon, Nae-sang Ahn, Da-wit Lee e.a.
Mija, een oudere dame, vindt het steeds moeilijker om woorden te onthouden. De meest eenvoudige vergeet ze het eerst. ‘Bushalte’ bijvoorbeeld. Dan omschrijft ze het maar. Er zit weinig variatie in haar woorden, of ze heeft weinig voeling met betekenis. Nochtans, als kind was ze altijd al getalenteerd geweest in het schrijven, maar ze heeft er nooit iets mee gedaan.
Wanneer bij haar Alzheimer wordt vastgesteld, snapt ze niet zo goed wat dat betekent. Ze is er van overtuigd dat als je veel oefent de zaken weer verbeteren. Dus besluit ze een cursus poëzieschrijven te volgen. Ze schaamt er zich een beetje voor dat ze geen talent heeft, maar is vastbesloten in een notitieboekje elke gedachte en observatie te noteren, in de hoop alles met elkaar te kunnen verbinden om een gedicht te schrijven.
De film lijkt opgevat als een zoektocht naar schoonheid. Dat is zeker het verhaal van Mija, maar regisseur Chang-dong Lee daagt ook de toeschouwer uit. Hij geeft Mija’s leven een rijkdom waar ze zelf niet bij stil staat: ze woont samen met haar kleinzoon, voor wie ze kookt en zorgt maar die haar straal negeert. Dagelijks belt ze met haar dochter, die ze niet ziet maar wel haar beste vriendin noemt. Ze doet elke dag gedurende drie uur het huishouden bij een oude, motorisch gehandicapte heer die de bezoeken als een gemankeerde liefdesrelatie ervaart . Stuk voor stuk gebeurtenissen waar een heel verhaal achter zit. “Poëzie is zoeken naar een juiste manier van kijken”, laat één van de personages ons weten.
Deze kleine en grote verhalen komen samen in een schokkende gebeurtenis. Mija’s kleinzoon heeft samen met vijf andere jongens deelgenomen aan groepsverkrachtingen op regelmatige basis. Het meisje in kwestie is van een brug gesprongen om zich van het leven te beroven.
Laag voor laag geeft de film zich prijs. Chang-dong Lee laat een veelheid van gebeurtenissen op elkaar reflecteren. De film is één lang gedicht, maar dan van de ruw realistische soort, over een vrouw die worstelt met het leven omdat ze denkt dat ze er de schoonheid niet van kan inzien terwijl de gebeurtenissen haar die stap voor stap ontnemen. Haar pogingen werken ontroerend, al wil ze gewoon aan de werkelijkheid ontsnappen. Tot ze op het einde haar gedicht voordraagt en ons haar waarheid voorschotelt.
Bram De Sutter
