Recensie ‘Pacific Rim’: Monsterlijk!

Guillermo del Toro’s fantasie slaat tilt in Pacific Rim, een bombastische orgie van superrobots en megamonsters.

Theodor Adorno, sociaal filosoof uit de Frankfurter Schule, waarschuwde ooit dat massa-entertainment de kijker passief en gewillig maakt en valse behoeftes bij hem creëert die de conformerende cultuurindustrie met perfide graagte bevredigt. Wat een geluk dus dat wijlen Adorno deze sciencefictionorgie van nerd father Guillermo del Toro – hij van Pan’s Labyrinth (2006) en Hellboy (2004) – niet meer passief en gewillig hoeft te ondergaan. Tenzij Adorno had gekickt op door mensen bestuurde superrobots die het opnemen tegen buitenaardse megamonsters. In 3D nog wel!

Dat Del Toro hier Godzilla, Grendizer en andere Japanse manga- en fantasycreaturen door de Hollywoodmangel haalt, daar is niks mis mee. En jazeker, ook monsterfilms kunnen clevere popcornfun opleveren, zoals Bong Joon-ho en Frank Darabont nog niet zo lang geleden bewezen met The Host (2006) en The Mist (2007). Alleen is Del Toro hier zo infantiel enthousiast met zijn speelgoedjes in de weer dat hij pardoes vergeet er personages of een plot bij te verzinnen, laat staan dat hij zijn overdosis cg-actie visueel in bedwang heeft.

De Ring van Wagner lijkt wel een zinnebeeld van benedictijnse onthouding vergeleken met deze digitale überbombast, die begint met een clash tussen een superrobot en een megamonster, daarna overgaat in een clash tussen een superrobot en een megamonster, vervolgens verder gaat met een clash tussen een superrobot en een megamonster en de rest mag u – indien u daar fysiek en mentaal toe in staat bent – ter plekke invullen. ‘De rol van kunst is chaos scheppen in de orde’, orakelde Adorno ooit, al valt te betwijfelen of de Duitse dissident van de consumptiecultuur daarbij de demente chaos van dit op hol geslagen blockbustergedrocht in gedachten had.

Dave Mestdach