Recensie ‘La grande bellezza’

Waar is da feestje? In Rome is da feestje! Paolo Sorrentino viert de leegte van het leven in zijn decadente dramady ‘La grande bellezza’.

De hele wereld is een schouwtoneel, wist Shakespeare al en Paolo Sorrentino neemt de woorden van de Britse bard duidelijk ter harte in zijn hyperbarokke, grijnslachende ode aan eeuwige stad Rome en haar niet zo eeuwige jetset.

Decadente feestjes, mooie vrouwen en nog mooiere kunstwerken zijn voor societyjournalist, gerateerd schrijver en nachtridder Jep Gambardella dagelijkse kost, al weet dat ’s mans existentiële honger amper te stillen. Wanneer hij 65 verjaardagkaarsjes mag uitblazen – tijdens een party vol glitter, glamour, bloedmooie babes en uiteraard hitsige latin lovers – acht Jep daarom de tijd rijp om zijn spectaculair lege luxeleven onder de loep te nemen. En dat met alle passages langs kunsttempels, designvilla’s, nachtclubs en de geblutste paradijsvogels die er rondfladderen van dien.

Net als in zijn bezwerende Giulio Andreotti-biopic Il Divo zet hyperestheet Sorrentino zijn Romeinse vreugdevuur der ijdelheden met veel bravoure, nog meer opgefokte kleurenfilters en videoclipachtige montagestukjes in beeld. En dat op de tonen van een wulpse soundtrack, waarbij noch het futiele danshitje We No Speak Americano noch Gorecki’s derde symfonie ooit zo sarcastisch en zelfgenoegzaam klonken. Tussendoor showt fetisjacteur Toni Servillo de fraaiste Italiaanse designkostuums, als de licht misantropische dandygids van dienst die zelf niet goed lijkt te weten of hij nu in een danteske tragedie dan wel in je reinste commedia dell’arte is beland.

De geest van Federico Fellini is in deze postmoderne, opera-achtige variant op La dolce vita nooit veraf, terwijl het hedonisme van de upperclass – van de navelstaarderige intellectuele elite tot de hypocriete hogere clerus – ook hier tegelijk wordt beweend, bespuwd, omarmd en uitbundig gefêteerd. Terwijl Jep vrienden bezoekt, een stripteaseuse opscharrelt, zijn jeugd en dromen opbergt en toont hoe je in stijl de show kunt stelen tijdens de begrafenis van je grote jeugdliefde, laat Sorrentino kunst en kitsch, Bernini en Berlusconi, Michelangelo en MTV vrolijk op elkaar botsen. En dat onder het motto ‘we hebben dan wel niks te zeggen, maar we zeggen het luid en met de juiste kleren aan’.

Een fascinerende, nu eens diep melancholische dan weer ongegeneerd groteske hommage aan het dolce far niente, en hoe dat te overleven.

Dave Mestdach