Recensie: 3 Backyards

3 Backyards toont drie verhalen die qua toon ingenieus op elkaar zijn ingespeeld. In een unieke visuele stijl laat Eric Mendelsohn een intens gedetailleerd alledaags drama zien.

Behoorlijk verward verliet ik de zaal na het zien van deze film. Hoe kan het dat een verhaal over het verloop van een banale dag bij drie mij onbekende mensen zo angstvallig dichtbij komt? Wat hebben een zakenman met huwelijksproblemen wiens vlucht een dag wordt uitgesteld waardoor hij besluit niet terug naar huis te gaan maar naar een hotel te nemen, een huisvrouw die haar beroemde buurvrouw een lift geeft naar de ferry en een achtjarige die de juwelen van haar moeder steelt om ze dan te verliezen, met elkaar gemeen? Wat hebben ze met mij gemeen?

Halverwege voel ik mij helemaal opgesloten in de film. De zakenman zit in een wegrestaurant. Hij heeft net een uitgebreid ontbijt als middageten besteld wanneer een donker dame binnen komt. Hij had ze net al aan de balie van het hotel gezien, ze kwam informeren naar werk. Op straat had hij haar even willen aanspreken, maar dat deed hij niet. Bekende onbekenden. Elk contact wordt vermeden. ‘Poor’ en ‘dumb?’ krabbelt hij neer nu ze, met haar rug naar hem gekeerd, wacht. Deze dame komt voor een sollicitatiegesprek en even lijkt ze de job als dienster te hebben binnengehaald. Ze draait zich langzaam naar de man en maakt hem met een bescheiden overwinningsgebaar deelgenoot van haar geluk. Onbekende bekenden. Het geluk is maar van korte duur, want ze valt bij een volgende, onverwachte vraag door de mand. Ze heeft geen ervaring en wordt toch niet geschikt bevonden. De man kijkt toe. De koffie die ze tijdens het gesprek dronk, hoeft ze niet te betalen, ze bedankt, maar laat toch wat geld achter. Hij weet niet of hij dat zou doen. Alvorens hij die vraag weet te beantwoorden is de dame vertrokken, niemand lijkt haar nog te herinneren.

Deze scène gaat tot de kern: we zijn allen toeschouwers van andermans lot voor de duur van een ontmoeting, daarna gaat het terug over onszelf. Dat is voor het publiek in de zaal niet anders.

Bijzonder is dat deze film toegankelijk cinema blijft. Er worden drie verhalen verteld die qua toon ingenieus op elkaar zijn ingespeeld. Telkens weer krijgen we drie varianten op eenzelfde thema. Hoe divers deze levens en situaties ook mogen zijn, regisseur Eric Mendelsohn slaagt er in de verschillen weg te werken. Er gebeurt in het leven van drie protagonisten iets banaals wat hun routine doorbreekt. Onbewust ontstaat er een gevoel van opsluiting bij alle drie, een verlangen naar handelen, maar dat wordt verhinderd. Door henzelf, door de omgeving, door de ander. En zonder dat ze het lijken te beseffen, worden ze alle drie toeschouwer van hun eigen leven. De pauzeknop wordt ingedrukt. Er komt geen onmiddellijke reactie. Er lijkt hen iets te ontsnappen, maar wat? Het meisje belandt onverwacht in een angstaanjagende, volwassen wereld. De man wordt geconfronteerd met de nietigheid van het bestaan. De huisvrouw botst tegen een muur van onverschilligheid. Zo groots als dit nu is omschreven, zo klein menselijk wordt het in beeld gebracht. In een unieke visuele stijl laat Eric Mendelsohn een intens gedetailleerd alledaags drama zien. Licht, kleur en geluid smelten samen om een levendige wereld te creëren vol innerlijke en uiterlijke geheimen.

Voor de duur van deze film heeft de wereld stil gestaan. Eenmaal buiten gekomen is niks veranderd, het ziet er alleen allemaal een beetje anders uit.

Bram De Sutter