Censor, het debuut van de Welshe Prano Bailey-Bond, is een stijlvolle psychothriller over een vrouw die het trauma uit haar ziel wil knippen.
Wie denkt dat morele paniek het unieke privilege van de wokegeneratie is, die was in de jaren tachtig niet wakker. Of geboren. Ook toen steigerden moraalridders te pas en vooral te onpas, zelfs toen VHS-cassettes hun opmars maakten en je in elke videotheek – voor de jongsten: een zaak die voorbespeelde beelddragers verhuurt aan particulieren – terecht kon voor een portie gruwel.
Vooral in het Verenigd Koninkrijk, waar Iron Lady Maggie Thatcher en haar conservatieve regering de mores dicteerden, leidde dat tot felle, maar al te gretig door de pers aangewakkerde polemieken. Op die manier groeide de ‘video nasty’ uit tot een typisch Brits begrip, waarbij censoren gezwind de hakbijl – of tenminste de schaar – bovenhaalden om er toch maar voor te zorgen dat Faces of Death, The Driller Killer, Cannibal Holocaust en ander ‘ziek vertier’ het onbevlekte Britse volk niet langer konden bezoedelen.
In haar sfeervolle debuut flitst de Welshe regisseuse Prano Bailey-Bond je terug naar die periode van opgefokte nationale verontwaardiging, en naar rokerige zaaltjes waar video nasties worden gescreend voor de leden van de British Board of Film Censors. Een van hen is Enid, die beroepshalve een stoet aan afgehakte hoofden en doorboorde oogballen voorbij ziet komen, maar op haar verheven missie gefocust blijft. Tenminste: tot ze een obscure slasher te zien krijgt die haar wel heel hard doet denken aan de verdwijning van haar zus, een jeugdtrauma dat dieper snijdt dan alle gore beelden waaraan ze onderworpen wordt.
Om misverstanden of ontgoocheling te voorkomen: Censor, dat in België helaas enkel op vod en dvd uitkomt, is géén freakshow waarin het namaakbloed bij beken vloeit, zelfs al flitsen groteske fragmenten voorbij. Het is vooral een emotioneel doorbloed portret van een jonge, getroebleerde vrouw die vecht tegen haar demonen en met empathie wordt neergezet door Niamh Algar. Alleen weeft Bailey-Bond er een huiverstrik rond, zoals het nog straffere en dieper borende Saint Maud (ook al van een Britse debutante, Rose Glass) een gekweld psychodrama in horrorverpakking was.
Met zijn pitch, sfeer en filmcensuursetting loert Atom Egoyans The Adjuster (1991) om het hoekje. De fetisjistische aandacht voor korrelige, in diepe kleuren gedrenkte 35 millimeterpellicule en voor de genre-exploten van weleer zouden zelfs Peter Strickland (hij van Berbarian Sound Studio en The Duke of Burgundy) hitsig weten te maken. Bovendien etaleert Bailey-Bond een uitgekiend oog voor detail en lijkt Censor, met zijn oversized brillen, blouses met epauletten, metro’s waarin wordt gerookt en beelden van mijnstakingen op tv, wel een tijdscapsule. Alsof Maggie Thatcher en haar fatsoenpolitie op elk moment opnieuw kunnen binnenvallen. The horror, the horror, indeed.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
