Pieces of a Woman: een rauw, frustrerend relatiedrama dat nu al getipt wordt voor de Oscars

In Pieces of a Woman onderzoekt Kornél Mundruczó wat een koppel lijden kan na een tragische bevalling, én welke mechanismen dat in gang zet.

In zijn metafysische ballade Delta (2008) liet hij een eenzaat langs de oevers van de Donau zwerven op zoek naar spirituele verlossing. In zijn dystopische thriller White God (2014) liet hij rebellerende straathonden op de mensheid los. In zijn bizarre superheldenparabel Jupiter’s Moon (2017) vloog een Syrische vluchteling de grens over – letterlijk. Nee, de Hongaar Kornél Mundruczó is geen filmmaker die braafjes de platgetreden genrepaden bewandelt, en in zijn eerste Engelstalige en op het eerste gezicht ook meest conventionele productie is dat niet anders. Gelukkig.

In Pieces of a Woman, naar een toneelstuk dat hij schreef met scenariste en levensgezellin Kata Wéber, verkent hij wat een bourgeoiskoppel lijden kan nadat een thuisbevalling tragisch afloopt. Ruim je de ongebruikte kinderkamer weer op als je toch geen kind hebt? Hoe en hoelang hoor je te rouwen? Sleep je de vroedvrouw voor de rechter? En hoe pik je als koppel de draad weer op nadat je zoiets verpletterends hebt meegemaakt? Het zijn pijnlijk persoonlijke, tot op het existentiële bot borende vragen waarmee Mundruczó en Wéber, die het als stel zelf ook meemaakten, je confronteren. De woede, het verdriet, de familiale intriges en frustraties druipen dan ook in dikke geuten van de muren af.

Toch is Pieces of a Woman meer dan een intens, klassiek verteld relatiedrama. Het is tegelijk een metafilm die de contouren van het genre en de constructie van het drama aftast, zoals elke film van Mundruczó dat doet. Ondanks alle aangrijpende momenten – met de fatale, in lange, ononderbroken takes geschoten bevalling als schokkende proloog – lijkt de film steeds klinisch en ietwat aliënerend, inclusief nadrukkelijke melomuziek die de ‘vrouwenfragmenten’ aaneen moet rijgen en een paar subplots die uit een tv-soap lijken gerukt.

Het is alsof Mundruczó, in een weliswaar minder radicale maar nog altijd dwingende regiestijl, je zonder een spat ironie richting catharsis pusht maar toch niet volledig wil laten opgaan in zijn personages. Als een soort van zelfbescherming. Dat resulteert in een dubbelzinnig spanningsveld tussen rauw realisme en intellectuele analyse, tussen fysieke directheid en narratieve vervreemding, tussen hollywoodiaanse mainstream en Europese arthouse. Daarmee duikt de idiosyncratische Hongaar met de kop vooruit in een territorium dat Lars Von Trier, Atom Egoyan, Michael Haneke en Joachim Lafosse eerder ook al verkenden.

Een even forse als fascinerende en deugddoend frustrerende film die nu al getipt wordt voor de Oscars, met geëngageerde vertolkingen van de onlangs in opspraak gekomen Shia LaBeouf en vooral van Vanessa Kirby.