‘Passion’ van Brian De Palma is slotfilm van Gents filmfeest

In deze flamboyante remake van ‘Crime d’Amour’ trekt cultregisseur Brian De Palma al zijn stilistische stokpaardjes wijd open.

Passion

Twee zakenvrouwen in een Berlijns filiaal van een New Yorks reclamebureau komen met elkaar in aanvaring als een van hen de eer opstrijkt voor de vondst van de andere. Hun dubieuze vriendschap en wederzijdse bewondering evolueert van dat moment naar pesterijen en wraak.

‘Een verhaal, gestuurd door op wraak beluste personages, levert een pervers, donker en opwindend drama op’ moet Brian De Palma hebben gedacht bij het zien van Alain Corneau’s ‘Crime d’Amour’. De Palma vertaalt Corneau’s saaie en vreselijk steriele beeldregie naar een maniëristisch schouwspel. Wat bij Corneau heel braafjes wordt gehouden, perst De Palma lekker uit tot een maalstroom aan perversiteiten. Was ‘Crime d’Amour’ veeleer een handleiding voor de perfecte moord dan een spannende thriller. Dan is ‘Passion’ een monument van dubbelzinnigheid en dreiging.

In de eerste helft volgt De Palma betrekkelijk trouw het verhaalstramien van het origineel. Maar terwijl Corneau de gesuggereerde seksuele aantrekking tussen beide vrouwen eventjes heel kort aanraakt, schroeft De Palma hun ambigue seksualiteit op tot de dramatische motor voor hun strijd om de macht. Dit zowel in als buiten ‘het bed’.

Van bij de aanzet wordt trouwens duidelijk -althans voor diegenen die ‘Crime d’Amour’ hebben gezien- dat De Palma het script van Alain Corneau en Natalie Carter breed heeft geïnterpreteerd en grondig herwerkt. Corneau’s verhaal moet voor De Palma het ideale uitgangspunt zijn geweest om er zijn dada’s en obsessies in te projecteren.

Want eenmaal de moord zich aankondigt, ruilt De Palma zijn stijlvol realisme in voor een expressionistische en nachtmerrieachtige sfeer; vol schuine camerastandpunten, een drukkend spel van licht en schaduw, theatermaskers, tweelingzussen, split screen en high heels. Dit alles diep ingezeept met een gezwollen soundtrack van Pino Donaggio, die in zijn compositie een synthese brengt van ‘Carrie’ en ‘Dressed to Kill’.

Formeel lijkt het alsof De Palma een soort ‘best of’ van zijn meest opmerkelijke stijlkenmerken opdient. Wat nogal grotesk overkomt. De heel langzame aanzet tot de slachting via: split screen, de impressionistische gemoedsschakeringen van Debussy op de klankband en de parallelmontage tussen ballet en doodslag, is vintage De Palma. Alsook de finale, die naar een autoparodie neigt.

Let wel: De Palma’s gegoochel met sombere dromen is visueel briljant en best meeslepend. Alleen stelt zich de vraag waarom deze meesterstilist per sé wil bewijzen dat hij nog kan filmen?

Het is ondertussen van het schitterende ‘Redacted’ uit 2007 geleden dat De Palma een film heeft gemaakt. Projecten genoeg, maar in Hollywood telt nu eenmaal de onverbiddelijke regel dat de opbrengst van je laatste film meetelt voor volgende projecten. De regisseur van hedendaagse klassiekers zoals: ‘Carrie’ (de remake is voorzien voor juni 2013), ‘Dressed to Kill’, ‘Blow Out’, ‘Scarface’, ‘Body Double’, ‘The Untouchables’, ‘Carlito’s Way’ en ‘Mission Impossible’ (zijn laatste kaskraker -uit 1996!) kreeg de laatste tien jaar geen voet aan de grond meer. ‘Mission to Mars’, ‘Femme Fatale’ en ‘Black Dahlia’ flopten genadeloos. De Palma heeft bijgevolg een hit nodig om terug volop aan de slag te kunnen. We kunnen dan ook enkele hopen dat dit met deze flamboyante en meesterlijk in beeld gebrachte thriller lukt.

Piet Goethals