Jurassic World Dominion is al de zesde film in de populaire, door Steven Spielberg opgestarte dinofranchise. Maar hoe indrukwekkend de giganotosaurus ook brult, je wordt niet meer omvergeblazen.
Kinderen van de jaren tachtig behoren tot generatie- E.T., kinderen van de jaren negentig tot generatie- Jurassic Park. Generatie- E.T. probeerde vergeefs te luchtfietsen. Generatie- Jurassic Park onderscheidt probleemloos een dilophosaurus van een pachycephalosaurus en pinkte een traantje weg toen de trailer van Jurassic World Dominion werd gelanceerd, de zesde film van de in 2015 heropgestarte franchise.
Daar doken Laura Dern, Sam Neill en Jeff Goldblum in op, de helden die zich in de eerste drie Jurassic-blockbusters mochten vergapen aan de door gekke wetenschappers bewogen verrijzenis van de prehistorische fauna. Jurassic World Dominion verenigt zo de oude garde met de door Chris Pratt en Bryce Dallas Howard aangevoerde generatie die sinds de heropstart van de franchise probeert te cohabiteren met velociraptors en dimorphodons. De samensmelting moet de oude fans emotioneren maar leidt tot een teveel aan personages en verhaallijnen. Vooral de oude lichting heeft scènes die je evengoed had kunnen weglaten.
Veel ongelukkiger is evenwel dat Colin Trevorrow, de door Spielberg aangestelde regisseur-scenarist die in 2015 van Jurassic World een fenomenaal (1,67 miljard dollar!) kassucces maakte, halfweg slagzij maakt met Jurassic World Dominion.
Vier jaar na de vulkaanuitbarsting die de dino’s van Isla Nublar verjoeg in Jurassic World: Fallen Kingdom (2018) moet de hele wereldbevolking haar territorium delen met dinosaurussen. Maar met dat gegeven wordt teleurstellend weinig aangevangen. De ontvoering van hun gekloonde adoptiedochter én de gekloonde baby van hun velociraptor, brengen Chris Pratt en Bryce Dallas Howard naar Malta, een broeihaard van dinohandel en dinogevechten. De Jurassic-film wordt er gekruist met James Bond of Jason Bourne en dat levert best veel fun op. Al moeten de schetsmatige personages in de tweede helft toch weer als vanouds bibberen, beven en weghollen in het beestenpark van een megalomane ondernemer die wetenschappelijke doorbraken misbruikt. Déjà vu.
Een goed verhaal is nooit het sterkste punt van de franchise geweest – dat zijn uiteraard de dino’s. Die zien er zeker niet minder angstaanjagend, ontzagwekkend en wonderlijk uit dan anders. Een brullende giganotosaurus is en blijft zijn geld waard. Helaas spelen ze in deze constellatie een (dure) figurantenrol. Het kumbaya-einde verraadt Trevorrows grote respect en liefde voor de dino’s en er valt ongetwijfeld wel iets te zeggen voor zijn keuze om er geen monsters in te zien. Maar het moeten wel de sterren van de show blijven, en dat is niet het geval. Spielbergs Jurassic Park joeg je met de technische en digitale mogelijkheden van dertig jaar geleden de stuipen op het lijf. Daarmee vergeleken is Jurassic World Dominion tandeloos.
