‘Minding The Gap’: ontwapenende skaterdocumentaire over levens die niet op wieltjes lopen

In zijn meeslepende documentaire Minding the Gap brengt Bing Liu het gedeelde leed van zijn skatevrienden in beeld.

Hoe onbezonnen ze ook ogen als ze met hun pet achterstevoren een helling afstuiven, het leven van skaters loopt zelden op wieltjes. Zéker niet in cinema, waar die outsiders dankzij cultfilms van Larry Clark (Kids) en Gus Van Sant (Paranoid Park) tot het prototype van de vervreemde hangjongere uitgroeiden. Daarom zoeven ook vandaag nog steeds veel ongelukkige kids over het witte scherm, op zoek naar erkenning en gelijkgestemde zielen, zoals in het recente coming-of-agedrama Mid90s van acteur Jonah Hill en deze documentaire van skater-regisseur Bing Liu, die in februari naast een Oscar greep.

Net als Hills regiedebuut volgt Minding the Gap een groepje skaters – Keire, Zack en de cineast zelf – die vanwege hun schrijnende thuissituatie volwassen moeten worden op straat, in dit geval het asfalt van het mistroostige Amerikaanse Rust Belt-stadje Rockford. ‘Negeer altijd de verboden-toegangborden’, grapt een van hen wanneer ze tijdens de openingscredits een parkeergarage binnensluipen om er te skaten. Die wijze raad volgt Bing, die met zijn camera vergroeid lijkt, duidelijk ook in zijn debuut. Want terwijl hij jarenlang de stunts van zijn vrienden documenteerde, zocht hij achter hun gebroken en vaak benevelde blikken steeds naar een glimp van hun verborgen leven.

Met die hyperpersoonlijke footage ging de intussen dertigjarige Chinees-Amerikaanse cineast aan de slag om te begrijpen waar en wanneer het bij hem en zijn vrienden verkeerd liep. Dat doet hij door zijn archiefbeelden met nieuwe interviews te versmelten en zo hun gedeelde leven chronologisch langs enkele sleutelperiodes te gidsen – armoede, verslaving, vader worden, mishandeling -, zodat Bing via het verhaal van zijn twee getroebleerde vrienden ook zijn eigen, verdrongen jeugdtrauma stukje bij beetje in kaart kan brengen. ‘Dit is fucking gratis therapie’, zegt Keire dan ook tegen zijn filmende jeugdvriend.

En zo voelt dit dappere DIY-portret ook: dankzij de ontwapenende, haast terloopse vragen die Bing zijn vrienden voorschotelt en de intimiteit waarmee hij hun bijzondere dynamiek in beeld brengt, schippert deze veredelde home- en skatevideo constant tussen liefde, haat en de woelige relaties die tussen die uitersten bloeien. Zo werkt hij met een verfijnd gevoel voor drama naar een ontlading toe, alsof hij na lang proberen eindelijk de ultieme ollie waagt. Op die manier zet Bing zijn nihilisme om in hoop, en groeit dit docudrama stilaan uit tot een curieuze kruisbestuiving tussen Fien Trochs Home en Richard Linklaters Boyhood.