Lars von Trier viert het einde der tijden in het doemdrama ‘Melancholia’, al blijkt het een sober en sereen adieu.
Melancholia ***
Lars von Trier met Kirsten Dunst, Charlotte Gainsbourg, Kiefer Sutherland
‘Come Armageddon Come’, smeekte treurnicht Morrissey in Everyday is Like Sunday. En dat is wat ook de depressieve bruid Justine (een prima comebackrol voor Hollywoodprinses Kirsten Dunst) lijkt te hopen wanneer ze nota bene tijdens haar huwelijksfeest te horen krijgt dat de planeet Melancholia straks frontaal op de aarde zal botsen.
Ook voor regisseur Lars von Trier blijkt het nakende einde der tijden trouwens veeleer een alibi tot introspectie en milde satire dan tot een knallend en sardonisch afscheidsfeestje. Ondanks de sensatiegeile premisse en zijn reputatie als provocateur laat Von Trier de gruwel en politiek incorrecte uitspattingen namelijk resoluut achterwege.
Wat je krijgt zijn rake, vanuit de losse pols geschoten karakterschetsen die van Justines bruiloft een laboratorium maken voor de menselijke conditie, met de zussen Justine en Claire (Charlotte Gainsbourg) als elkaars tegenpolen. Bovendien trakteert Von Trier je in deze doemvariant op Festen op een hypergestileerde proloog waarin het verhaal wordt samengevat in prachtige tableaus vivants op de gezwollen tonen van Richard Wagners Tristan & Isolde.
Vergeet dus de controverse in Cannes, waar gekke Lars zich en public een nazi noemde. Neem er – net als Justine – de verveling, zwaarmoedigheid en pathetiek met de glimlach bij.
Dave Mestdach
