Steve is lang niet de eerste film waarin leraars en leerlingen slaan en/of zalven. Zes voorgangers waarvoor je graag wil nablijven.
Blackboard Jungle (1955)
Richard Brooks zette de toon met deze mix van rock-’n-roll en klaslokaalgeweld. Glenn Ford speelt de idealistische leraar die in een New Yorkse achterstandsschool een bende opstandige tieners moet temmen. De soundtrack knalt met Bill Haley’s Rock Around the Clock, de energie is rauw, de boodschap duidelijk: de leraar als boksbal én moreel kompas.
If… (1968)
Free Cinema-boegbeeld Lindsay Anderson toont hoe een Britse kostschool zichzelf ondermijnt, met de jonge Malcolm McDowell als charismatische rebel with a cause. De docenten prediken orde en discipline, maar verliezen hun leerlingen aan anarchie en geweld. Een confronterende spiegel van een samenleving die haar jongeren niet meer kan of wil begrijpen.
Nel nome del padre (1972)
Marco Bellocchio fileert de figuur van de priester-leraar die zijn leerlingen in het gareel wil dwingen. Het klaslokaal wordt een frontlinie van autoriteit versus emancipatie. De schelmenfilm legt genadeloos bloot hoe de ‘toegewijde’ leermeester ook een tiran kan zijn, gebonden aan dogma’s die elke verbeelding fnuiken.
Scum (1979)
In Alan Clarkes brute heropvoedingsinstelling – met de jonge Ray Winstone – is de leraar vervangen door bewakers. Toch sluimert het idee van ‘heropvoeding’: discipline als correctie, vernedering als pedagogisch middel. De antithese van de toegewijde leraar die toont wat er gebeurt als onderwijs enkel repressie is.
Dead Poets Society (1989)
Robin Williams als John Keating in deze tranentrekker van Peter Weir: hét archetype van de inspirerende leraar. Hij doorbreekt de regels, laat zijn leerlingen op de banken staan, en leert hen zelf te denken. Pathos en poëzie, jazeker, maar ook een Hollywoodiaanse reminder dat onderwijs meer is dan examens: het kan levens doen ontvlammen.
Entre les murs (2008)
Laurent Cantet loert binnen in de bruisende, botsende microkosmos van een Parijse klas. Gebaseerd op de autobiografische roman van leraar François Bégaudeau – die ook zelf de hoofdrol speelt – laveert de Gouden Palm-winnende film tussen geïmproviseerde dialogen en rauwe observatie, zonder te vervallen in clichés van de ‘inspirerende leraar’.