Margaret Qualley, de actrice die bezongen wordt door Lana Del Rey

Ze werkte samen met Tarantino in Once Upon a Time in Hollywood, met haar moeder Andie MacDowell in de hitserie Maid en nu licht ze het scherm op in Stars at Noon, een spionageromance van Claire Denis. Oog in oog met Margaret Qualley.

‘When you know, you know’, zingt Lana Del Rey in het refrein van Margaret, een liefdesballade op haar jongste plaat. En ook al laat de Californische chanteuse je zelf invullen wat je precies weet wanneer je het weet, weet dat de Margaret in kwestie Qualley is, de actrice uit de scifiserie The Leftovers én de verloofde van Del Reys producer Jack Antonoff, zanger van indierockgroep Bleachers.

Bovendien heeft Qualley, naast een huwelijk, wel meer dingen om naar uit te kijken. Zo is de 28-jarige actrice uit Montana straks te zien in nieuwe films van Ethan Coen (Drive-Away Dolls) en Yorgos Lanthimos (Poor Things) en als alles volgens plan verloopt komt ook de biopic Fred & Ginger eraan waarin ze Hollywoods legendarische dancing queen Ginger Rogers mag incarneren.

Maar eerst is er Stars at Noon, een sensuele spionagethriller zoals alleen regisseuse Claire Denis die serveren kan. Verwacht geen klassieke whodunit of intrige die je van A naar B lokt, ook al is de film gebaseerd op een roman van Denis Johnson die zich afspeelt ten tijde van de Sandinistische revolutie in het Nicaragua van de jaren tachtig. Wat je krijgt van de Franse maakster van Beau Travail, White Material, High Life en ander fraais is een onbestemde, naar het covidtijdperk getransponeerde filmtrip pur sang.

Ik vind het niet erg om met mijn moeder vergeleken te worden. Ik bedoel: ze is cool en een fenomenale actrice.

Die leidt langs hotels en bars, steegjes en jungles, politiek en kolonialisme, en wordt aangedreven door de humeurige tonen van huiscomponist Stuart Staples en diens Tindersticks, door sloten rum en borrelende hormonen en door Qualley die het scherm oplicht als de eigengereide, Amerikaanse onderzoekjournaliste Trish.

Die strandt tijdens de pandemie in Nicaragua, waar ze gaandeweg ook in het hart en het bed van Daniel (Joe Alwyn) verstrikt raakt, een mysterieuze Britse zakenman die door de CIA in de gaten gehouden wordt. Waar dat verder toe leidt? Ga dat vooral zelf ontdekken, maar weet dat je weet dat deze zwoele, maar tegelijk bevreemdend onthechte undercoverromance in de tropen nauwelijks verder van mainstream Hollywood kan afdrijven.

Om artistieke risico’s nemen heeft Qualley dan ook nooit verlegen gezeten. Niet toen Quentin Tarantino haar castte als sexy hippiemeisje dat Brad Pitt wil pijpen in Once Upon a Time in Hollywood (2019). Evenmin toen ze zich in de miniserie Maid (2021) liet flankeren door Andie MacDowell, de ster uit Four Weddings and a Funeral en Sex, Lies, and Videotape én haar bloedeigen moeder.

‘Of ze me ooit advies gegeven heeft over wat je als actrice moet doen en vooral niet moet doen?’ werpt Qualley op, die in het echt al even levendig oogt als op doek en de trekken van MacDowell heeft. ‘Natuurlijk, maar nooit op een dwingende manier. Het belangrijkste voor ouders is dat ze hun kinderen aandacht geven en in hen geloven. Dat hebben die van mij altijd gedaan.’

Nochtans leek je aanvankelijk op weg om ballerina te worden.

Margaret Qualley:(knikt) Ik ben opgegroeid met het idee dat ik danseres zou worden. Als jonge tiener heb ik nooit wat anders overwogen. Tot mijn toenmalige vriendje me op mijn zestiende een keer meenam naar een improvisatieklas en ik in één uur tijd lachte, huilde en schreeuwde en dacht: ‘Oh my God! Ik moet iets doen met al deze gevoelens.’ (lacht) Ik begreep plots waarom mijn moeder al haar hele leven zo veel van acteren houdt. Het heeft mijn leven veranderd. Het heeft mijn manier van naar films kijken veranderd en sindsdien wil ik almaar meer facetten ervan verkennen.

Hoe reageerden je ouders op je carrièreswitch?

Qualley: Opgelucht. Ik was tot mijn veertiende altijd alleen maar aan het dansen en het bestcasescenario voor een danser is: keihard werken in de hoop ervan te kunnen leven, om vervolgens na vijftien jaar afgeserveerd te worden. Het leven van een acteur biedt zo veel meer voordelen. Daar ben ik me zeer bewust van.

Was je in het begin niet bang dat …

Qualley: Men mij met mijn moeder zou blijven vergelijken? Wel, het zwarte, krullende haar hebben we gemeen. Daar kan ik niks aan doen. Maar ik vind het niet erg om met haar vergeleken te worden. Ik bedoel: ik hou van mijn moeder, ze is cool en een fenomenale actrice.

Is ze ook een leuke tegenspeelster, zoals in de miniserie Maid?

Qualley: Absoluut. Het voelde volkomen natuurlijk aan om met haar op de set te staan. Als een geschenk. Ook omdat ze in Maid mijn moeder speelt. Je ziet aan elke aanraking, elke oogopslag, elke glimlach dat alles volkomen echt is.

Claire Denis is dan weer geen familie. Wat wist je over haar toen ze kwam aankloppen met Stars at Noon?

Qualley: Ik kende Claire als een unieke verhalenverteller met een heel eigen stijl en gevoeligheid. Elke film van haar is een universum op zich. Het zijn manieren om naar de dingen des levens te kijken. Alles wat ze doet en filmt, ademt respect en nieuwsgierigheid uit. Toen we toekwamen in Panama (waar de film is opgenomen, nvdr.), was Claire daar al enkele maanden. Om locaties te scouten en de shoot voor te bereiden. Wat bleek? Ze had een vaste bar, een vast restaurant en kende iedereen bij naam. De ober en parkeerwachter die je in de film ziet? Dat zijn Miguel en Juan, die ze gewoon meenam naar de set. Haar assistent was een jochie van veertien jaar die ooit filmmaker hoopt te worden. Bij Claire is alles organisch. Met liefde naar de mensen en de wereld toe. Zonder haar omgeving te brutaliseren. Dat voel je wanneer je haar films ziet. Ze creëert nooit iets wat niet is. Ze filmt wat is en laat je mee voelen, ruiken, horen, beleven. Je kunt je daarom niet op een Denis-film voorbereiden. Het is een trip. Een ontdekkingsreis. Ze is nergens bang van. Dat ik geen Spaans met een Nicaraguaans accent kan spreken? Who cares, zei ze. Alsof die drie Nicaraguanen die dat zullen horen een klacht gaan indienen. (lacht)

Ik ben altijd pijnlijk eerlijk over mijn gevoelens. Als ik je graag zie, ga je dat weten. Als ik je niet leuk vind ook.

Bij Denis primeren sfeer en beeld altijd op de plot. Is het de film geworden die je verwachtte?

Qualley: Min of meer. Ik verwachtte een dromerige, parallelle wereld, meer dan een realistische. Zelfs de dialogen zijn totaal onwerkelijk maar tegelijk klinken ze zo mooi. Alles oogt vrij en levendig, met dank ook aan cameraman Eric Gautier.

Mooi en vrij is ook je personage Trish, die er niet voor terugdeinst om met vreemde mannen in bed te duiken om haar doelen te bereiken. Sprak haar rebelse kant je aan?

Qualley: Ik ben niet erg rebels, hoor. Ik ben rebels in de zin dat ik alleen naar New York ben verhuisd op mijn zestiende, maar dat bleek de juiste stap. Ik werd verliefd op New York, op acteren. Uiteraard was het bij momenten verwarrend en moeilijk, omdat ik volop aan het ontdekken was wie ik ben en wat ik wil doen. Soms was het beangstigend, maar ik zou het zo opnieuw doen.

Stars at Noon bevat enkele sexy naaktscènes. Was dat soms ook beangstigend?

Qualley: Wel, mijn pa woont in Panama en was er vaak bij op de set. Ik had hem een jaar niet gezien door de pandemie, hoewel we erg close zijn. En ook de crew voelde aan als familie. Dat maakte de naaktscènes makkelijker. Seksualiteit is een wezenlijk onderdeel van Trish. Ze heeft niet altijd respect voor haar lichaam. Ze bezit het niet altijd. Maar ze gebruikt het wel. Daarom moest ik daar ook in meegaan. Maar Claire is zo gevoelig en de crew was zo klein dat ik daar geen problemen mee had. Het voelde altijd veilig aan.

Was er een intimiteitscoördinator op de set?

Qualley: Nee. Nog nooit mee gewerkt. Ook niet in Amerika.

Trish wil de waarheid blootleggen, maar liegt en manipuleert, wat haar geen evidente romantische heldin maakt.

Qualley: Eerlijk? Daardoor had ik niet meteen een natuurlijke connectie met het personage. Ik ben altijd pijnlijk eerlijk over mijn gevoelens. Ik spuw altijd alles uit. Als ik je graag zie, ga je dat weten. Als ik je niet leuk vind ook. Trish is zo onzeker dat ze de kaarten altijd dicht tegen haar borst houdt, omdat ze controle wil houden. Ik zeg niet dat ik nooit onzeker ben, maar ik kick erop om mezelf bloot te geven. Het heeft even geduurd voor ik Trish doorhad en juist kon treffen, omdat ik het gewoon ben om alles eerlijk en open te spelen. De eerste weken zei Claire vaak: ‘Nee, zo moet het niet. Ik wil precies het omgekeerde.’

Veel mensen vinden het een erotische film, maar hoe kijk je er zelf naar?

Qualley: Ik kan daar niet op antwoorden. Omdat ik weet hoe het er op het moment zelf aan toe ging. Ik kijk naar de scènes en denk: o ja, die dag was het koud. Toen heb ik niet goed geslapen. Ik ben een vreselijk publiek, toch voor mijn eigen films. Ik denk vaak: heb ik zo mijn best gedaan om een personage te spelen en verrek, het is gewoon ik daar op het scherm. (lacht)

Tegenwoordig worden veel films uitgelegd in termen van gender en seksualiteit. Heeft de film een female gaze?

Qualley: Goh. Veel van wat je doet, wordt nu eenmaal bepaald door je gender en je geaardheid. Dat is gewoon zo. Claires ervaringen als vrouw hebben haar en bij uitbreiding haar werk gekleurd. Is de film daarom vrouwelijk? Ik zou zeggen dat hij vooral Frans is. Er wordt in elk geval meer in gerookt en gevreeën dan in Amerikaanse films. (lacht)

Je werkt met Claire Denis, met Quentin Tarantino, met Ethan Coen. Stuk voor stuk eigenzinnige filmauteurs. Spreken ook Hollywood, blockbusters en Marvelfilms je aan?

Qualley: Geen idee. Ik doe ook wat dingen voor Chanel en heb een goede relatie met hun team. Maar ik heb geen masterplan.

Dat Quentin Tarantino je pad kruiste voor Once Upon a Time in Hollywood zal in elk geval geholpen hebben.

Qualley: Het script was vreselijk lang en ik wist dat veel dialogen geschrapt zouden worden. Ik hoopte gewoon om de final cut te halen en klampte me vast aan het besef dat het moeilijk zou worden om mij volledig uit de film te knippen. Ik bleef erin en de respons was geweldig. Werken met Quentin en Brad voelde als te mooi om waar te zijn.