Charlotte Vandermeersch heeft geweend in de Alpen tijdens het maken van ‘De Acht Bergen’

‘Misschien moeten we het helemáál samen doen.’ Of hoe Charlotte Vandermeersch met haar partner Felix van Groeningen de keukentafel inruilde voor de regisseursstoel tussen de Alpentoppen. En meteen de officiële selectie van Cannes haalde.

Cannes is altijd een beetje stressen. De realiteit voor debuterend regisseur Charlotte Vandermeersch is momenteel van vermoeidheid in slaap vallen, met de wekker op vijf uur ’s ochtends om voor de duizendste keer naar je film te kijken en nog maar eens over te leggen over deze of gene knip. ‘Zware dagen, amai’, zegt Vandermeersch. ‘Maar we móéten nu afronden: niet langer de hele tijd piekeren over wat er heel misschien nog beter kan maar rustig worden en koesteren wat we hebben. Iets moois.’

Met de helikopter naar het werk vliegen. Op de bergtoppen staan. Er een zonsopgang meemaken. Wenen omdat de plek en de ervaring zo intens zijn. Het was ongelofelijk.

Dat moois is De acht bergen, de bestseller van Paolo Cognetti over de hartverscheurende, jarenlange vriendschap tussen stadsjongen Pietro en bergjongen Bruno te midden van de woeste schoonheid van de bergen, in een alpendorp waar het leven soms hard is. Felix van Groeningen, regisseur van onder meer De helaasheid der dingen en The Broken Circle Breakdown en de partner van Vandermeersch, kreeg de vraag om Cognetti’s roman te verfilmen. ‘Felix was ondersteboven van dat boek. Ik las het ook en liet vallen dat ik wel wilde meeschrijven indien nodig. Ooit hebben we tijdens een ‘vakantie’ samen een vroege versie van The Broken Circle Breakdown geschreven. Een fijne ervaring die voor herhaling vatbaar was. Het was er alleen nog niet van gekomen. We hadden elk eigen projecten en Felix trok naar de States voor Beautiful Boy. ’

En dan maakt de lockdown dat hun agenda’s haast vanzelf samenvallen. ‘We werkten thuis intens samen aan het scenario en drie maanden later kregen we zowaar het groene licht voor de verfilming. Aan de keukentafel opperde Felix: “Misschien moeten we het helemáál samen doen.” Ik viel uit de lucht maar vond het meteen een goed idee. Vraag me niet waarom, want ik ken helemaal niets van filmmaken.’

Misschien gewoon omdat de actrice, die twee jaar geleden ook gretig aan boord van een zeiljacht ging voor het tv-programma Over de oceaan, niet vies is van een beetje avontuur. En je kunt je saaiere settings voorstellen. ‘We hebben wekenlang door Valle d’Aosta en de vele zijarmen van dat dal gereisd op zoek naar locaties. Uiteindelijk kozen we – logisch – voor het gebied rond Estoul, het dorp waar Cognetti en de vrienden die hem inspireerden wonen. We hebben er zelf ook een hele tijd gewoond en raakten er bevriend met Cognetti. Zijn vrienden en de gemeenschap hebben ons met een grote glimlach geholpen. Je kunt voor elke klus iemand inhuren, maar zij kenden de streek op hun duimpje. Zonder hen krijg je je muilezels met filmmateriaal niet naar boven’, lacht Vandermeersch. ‘Felix zegt dat dit zijn meest uitdagende en logistiek zijn moeilijkste film is. We waren enorm afhankelijk van het weer en het was een heel gedoe om boven te raken. We draaiden vorige zomer. In september ging we thuis aan de slag met het gedraaide materiaal. In oktober reisden we naar Nepal voor opnames en daarna keerden we terug naar de Alpen voor de herfst- en winterscènes.’

En al die hectiek voor een verhaal dat net om het verlangen naar een eenvoudiger leven draait. ‘Maak je geen zorgen: de film ademt dat ook uit. We hadden helikopters nodig en jeeps die over bijna onberijdbare wegen dokkerden. Maar tijdens de opnames liet de hele ploeg de stilte, de sereniteit en het machtige van de bergen binnen. Ik heb enorm genoten van de vele fantastische momenten. Met de helikopter naar het werk vliegen. Op de bergtoppen staan. Er een zonsopgang meemaken. Wenen omdat de plek en de ervaring zo intens zijn. Het was ongelofelijk.’

Maar de film toont ook de keerzijde. ‘Ook de onherbergzaamheid van de bergen is deel van onze film. We hebben het allemaal zelf beleefd. Ook de kuttigheid: het niet naar boven kunnen, de abrupte weersveranderingen, de bittere kou, de gierende wind. De eerste assistente viel al voor de start van de opnames af toen ze naar een prachtige locatie wandelde en zwaar viel. We hebben de opnames een keer moeten stilleggen toen iemand op een bergkam een enkel brak en met de helikopter weggevoerd moest worden. Zelf ben ik van een sneeuwscooter getotterd. Door de sneeuw konden de jeeps en de helikopter niet uitrukken. Met sneeuwscooters die mensen in de vallei ons wilden lenen, reden we per twee naar boven. Het was zeker niet alleen romantisch, het was ook erg avontuurlijk. Dat zou De acht bergen ook moeten uitstralen.’