Lukas Dhont wint de Jo Röpcke Award: ‘Ik ben nog te emotioneel voor Hollywood’

Met de Jo Röpcke Award bekroont dit blad jaarlijks iemand die een bijzondere bijdrage heeft geleverd aan de Vlaamse film. Wie Girl ondertussen heeft gezien, weet dat er in 2018 maar weinig af te dingen valt op Lukas Dhonts ingetogen maar ontroerende portret van een transgenderballerina.

Proficiat Lukas. Alleen, weet jij eigenlijk nog wie Jo Röpcke was?

LUKAS DHONT: Wie? Nee, sorry. Dat is waarschijnlijk een grote blunder?

Ter verschoning, dé filmrecensent van Vlaanderen ging op pensioen in jouw geboortejaar. De kans dat jij zijn BRT-programma Première ooit gezien hebt, is dus eerder klein.

DHONT: Ik ken de prijs, en zijn laureaten, maar vreemd genoeg heb ik er nooit bij stilgestaan naar wie die vernoemd is.

Wie springt eruit, als je door de lijst aan laureaten gaat?

DHONT: Fien Troch sowieso: er zijn weinig filmmakers in België die zichzelf bij elk nieuw project weer op zo’n manier uitdagen. Ik heb ook een grote bewondering voor Nicolas Provost. En Gilles Coullier is niet alleen een van de energieke makers van het moment maar begeleidt als producent ook jonge mensen in de zoektocht naar hun eigen filmtaal.

Ik had mijn geld op Felix van Groeningen gezet. Aangezien je als student de making-of van The Broken Cirkle Breakdown hebt verzorgd, net als de casting voor Belgica.

DHONT: Ik wil ze gerust allemaal overlopen, hoor. (lacht) Het is een vrij onmogelijke lijst om uit te kiezen. Uiteraard is Felix een voorbeeld voor mij. Ik zag Beautiful Boy onlangs in Toronto: fantastische film en vintage Van Groeningen. Cinematograaf Ruben Impens, monteur Nico Leunen en Felix maken samen ongelooflijk straffe dingen.

Beautiful Boy is Van Groeningens Amerikaanse debuut. Hoe groot is jouw honger naar een buitenlands avontuur?

DHONT: Je weet dat ik koppig ben, en graag de controle behoud? Beantwoordt dat jouw vraag? (lacht) Ik heb een fascinatie voor Hollywood, maar voor ik er zelfs maar aan denk om me in die industrie te wagen, wil ik steviger in mijn schoenen staan. Je moet een bepaalde hardheid hebben om dat systeem te lijf te gaan. Momenteel ben ik daar nog veel te emotioneel voor.

Die emotionaliteit merk je ook in de manier waarop jij je verweert tegen internationaal gedrein over de casting van een cisgender in een transrol. Het lijkt je elke keer oprecht pijn te doen.

DHONT: Het doet me ook echt telkens pijn. Victor Polster was de perfecte keuze voor die rol, en hij representeert de transidentiteit zeer gelaagd. En Victor heeft ondertussen zijn derde prijs voor beste performance gewonnen. Dat is geen toeval, hè.

Heb je ooit nagedacht over wat je gedaan zou hebben als die film waar je vijf jaar van je leven aan slachtofferde slecht onthaald was?

DHONT: Dan was ik een paar maanden op de bank bij mijn ouders gaan liggen, starend naar het plafond. Om dan weer verder te doen. Het is niet alsof ik echt een keuze heb: die passie voor cinema zit in mij sinds mijn achtste, ik zou niet weten wat ik anders moet doen. (droog) Het is gelukkig allemaal lichtjes anders gelopen.