‘Waarom kwetst de liefde zo? En vooral: is het allemaal de schuld van Disney?’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – recent nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

Twintig jaar lang heb ik in de liefde geloofd. Naar het einde toe meer en meer als een goede katholiek dat in de kerk doet: je weet al wel dat het niet helemaal spoort, maar hey, we zijn het nu zo gewoon en al de vrienden doen het ook.

Ik dacht altijd dat het leven in eerste instantie ten dienste van de romantische liefde stond en dat het toegeven of moeten realiseren dat dat niet zo is niets anders kon zijn dan een nauwelijks te boven te komen klap. Wat is er schoner dan de eerste kus in de geuren van de lente? Het maanlicht dat de bochten van haar lichaam aftekent als ze ’s nachts huilend naar de badkamer loopt. Ik bedoel: blij en gelukkig iets gaat halen om te drinken.

Waarom kwetst diezelfde liefde dan zo? En is dat erg? Komt de liefde een of andere deal niet na die we met haar sloten in het diepst van onze verlangens en dromen?

Maar vooral, en dit is een vraag die velen zich stellen: is het allemaal de schuld van Disney?

Daarover verschijnen nu toch gemakkelijk al vijftig jaar stukken in vrouwen-, mannen- en genderneutrale bladen. Heeft Assepoester ons allemaal finaal genekt? Mag ik pas een beest zijn met een beauty aan mijn zijde die mijn ware aard kent?

Het antwoord is heel simpel: nee.

Mensen overschatten soms de macht van popcultuur. Popcultuur kan succesvol zijn omdat ze een bepaalde tijdgeest belichaamt of iets aanspreekt dat diep in de menselijke aard zit. Popcultuur kan zich door marketing en geld wel even opwerken tot een succes, maar lang duurt dat nooit.

Weinigen weten dit, maar The Walt Disney Company bestaat al sinds 1428.

Nee, wij leren niks van Disneyfilms met prinsen en prinsessen en romantische verhaallijnen. We halen er geen inspiratie uit. Ze bepalen ons doen of denken niet. Wel integendeel.

Blijkbaar zit er iets in ons dat op zoek gaat naar een romantisch verhaal. Is het gekoesterd worden? Ons bijzonder voelen in de eindeloze massa? Bevestiging dat we inderdaad de hoofdrol in onze eigen film spelen? Of is het zuiver seksuele drift die we met al onze hersenspinsels omzetten naar een verhaal dat we aan de familie durven te vertellen?

Zoals ik vaak zeg, en wat intussen zowat de titel van deze columnreeks zou mogen worden: ik weet het niet.

Ik weet wel dat ik zelden gelukkiger was dan toen ik de romantische liefde een plaats gaf tussen mijn oude facturen, verlopen restaurantbonnetjes en afgestempelde treintickets.

Ik geloof natuurlijk wel in liefde. De liefde voor mijn dochter, familie en vrienden is de brandstof voor mijn ouderwetse verbrandingsmotor.

En cynisch ben ik al zeker niet. Wel vrij. Nou, rustig maar, filosofen, ook maar zo vrij als je als mens kan zijn. Maar vrij van de drang om mezelf in een nest op te sluiten met iemand die andere verwachtingen heeft. Verwachtingen zijn niets meer dan teleurstellingen die nog uit het ei moeten komen.

Dus eerder dan Disney of de liedjes op de hitradio’s met de schuld op te zadelen – want wie spreekt dan eens een streng woord met Shakespeare, zeg? – moeten we misschien leren dat onze standaardinstelling is dat we alleen zijn. En hoe prachtig dat is.