‘Licorice Pizza’ van Paul Thomas Anderson: niet uit te leggen, maar warm en grillig zoals de liefde zelf

Licorice Pizza is vintage Paul Thomas Anderson.

Dat is ’t. Dat is de recensie.

Ja, maar waar gaat de film over? Waarom is er zo’n groot leeftijdsverschil tussen de hoofdpersonages? Kon Anderson echt geen betere titel verzinnen? En moet die lukraak samengestelde verzameling anekdotes over het door de oliecrisis geteisterde Los Angeles van 1973 een coming-of-agekomedie voorstellen? Of is het toch een liefdesverhaal?

Paul Thomas Anderson heeft voor de achtste keer een heerlijke film geregisseerd die best wat vragen oproept bij wie er niet in kan opgaan of het niet verkropt dat Licorice Pizza niet uitlegbaar is, maar warm en grillig zoals de liefde zelf. Trek je de vijandigheid niet aan.

De meesterschilder achter The Master, There Will Be Blood en Magnolia volgt op het nauwgezette, donkere Phantom Thread, over de giftige relatie tussen een couturier en zijn muze, maar is veel zonniger en vrijer. Anderson keert min of meer terug naar de tijd en de plek die hij tot leven bracht in Boogie Nights en Inherent Vice: de seventies en San Fernando Valley, de verstedelijkte vallei net buiten Los Angeles, thuishaven van enkele grote Hollywood-studio’s.

Licorice Pizza laat je even in die wereld vertoeven. Het is behalve een esthetische en aangename ook een nostalgische ervaring. Niet de ordinaire nostalgie van een Gen X’er die in de ‘vroeger was alles beter’-val trapt en terug wil naar zijn kindertijd, maar die van de lucide kunstenaar die terugdenkt aan het ware rijk der vrijheid, aan een tijd waarin jongeren van een veel grotere vrijheid en ongecontroleerde bewegingsruimte konden genieten. Met kleurrijke avonturen tot gevolg.

Die worden in de film beleefd door een duo dat maar geen koppel wil worden. Gary Valentine is een vijftienjarige kindacteur met bewonderenswaardig veel ondernemerszin, charismatisch vertolkt door Cooper Hoffman, de zoon van de betreurde Philip Seymour Hoffman die menigmaal uitblonk in Andersons films. Alana Kane is een vijfentwintigjarige, nog thuis wonende jonge vrouw die uitzoekt welke richting ze met haar leven uit wil. Alana Haim, bekend van de poprockband Haim, speelt het personage met zoveel naturel en geestdrift dat je nu al uitkijkt naar haar volgende films. De nieuwkomers krijgen ervaren rotten tegenover zich als Sean Penn (als filmster van de oude stempel), Tom Waits en Bradley Cooper (als filmbobo).

Of het tussen de youngsters tot een romance komt, is een vraag die Anderson misbruikt om de tijdsgeest te schetsen en de levensdrift van de verliefde jeugd in al haar eigenaardigheid te bezingen. California dreamin’ op zijn best. Geen enkele scène is voorspelbaar, tenzij in haar plastische schoonheid en filmische energie. De ene keer slijten Gary en Alana waterbedden op een kinderbeurs en valt de politie binnen. De andere keer valt Alana van de motor tijdens een nagespeelde filmstunt. Of rijdt ze met een vrachtwagen vol kinderen zonder brandstof achteruit een heuvel af. Waar is de tijd? In de cinema, dankzij Paul Thomas Anderson.