Voor zijn regiedebuut én The Searchers -update Les cowboys verving Thomas Bidegain de indianen door moslimstrijders en John Wayne door François Damiens.
De onder de taalgrens razend populaire Belgische acteur en komiek François Damiens leerde voor de openingsscène van Les cowboys gitaar spelen, maar liet de zanglessen duidelijk achterwege. Het maakt zijn vertolking van de countryklassieker Tennessee Waltz alleen maar innemender. Een ijzersterke en hier ook eens bloedserieuze Damiens is Alain, père de famille .
Het jaar is 1994. De plek is een country-and-westernfestival ergens in de Franse Voor-Alpen. Rond de middag danst Alain nog met zijn tienerdochter Kelly, diezelfde avond is ze verdwenen. Ervandoor naar het Midden-Oosten met haar geradicaliseerde vriendje. Voor Alain het begin van een hardnekkige en jarenlange zoektocht.
De synopsis klinkt alsof Thomas Bidegain – die voor Gouden Palmwinnaar Jacques Audiard Un prophète (2009), De rouille et d’os (2012) en Dheepan (2015) schreef, maar hier voor het eerst zelf regisseert – de mosterd haalde bij John Fords westernklassieker The Searchers (1956), waarin John Wayne op zoek gaat naar zijn door indianen ontvoerde nichtje.
Naast de plot nam Bidegain ook Fords goedbedoelde maar onhandige portrettering van andere culturen over. Dat cowboys en jihadi’s niet al te best overeenkomen en dat een stetson toch net een tikkeltje beter zit dan een hoofddoek zijn de iets te makkelijke conclusies van een film die zijn tijdssprongen markeert aan de hand van de in het collectief geheugen gegrifte aanslagen in New York, Londen en Madrid.
Wie geen diepgaande analyse van de hedendaagse samenleving verwacht – Les cowboys gaat veel meer over een wanhopige vader die zijn dochter terug wil dan over radicalisering en terreur – krijgt toch een prima film. Net als in zijn scripts voor Audiard toont Bidegain zich opnieuw een meester in het elliptisch vertellen en in zijn The Searchers -cursus kreeg hij, naast een moeilijke omgang met minderheden, gelukkig ook mee hoe je een film vooral met ‘kleine’ scènes bouwt en hoe je indrukwekkende landschappen – of die nu in Frankrijk of Pakistan liggen – in majestueus breedbeeld giet. Insjallah. Of hoe zeggen ze dat in het Frans?
Sam De Wilde
