‘Le Royaume’-regisseur Julien Colonna: ‘De cultuur van wraak en eer zit diep in Corsica’s DNA’

Julien Colonna – zelf de zoon van een gangsterbaas – steekt The Godfather in een Corsicaans en rauw realistisch jasje met zijn broeierigevader-dochterdrama Le royaume.

Haar vader is niet alleen een liefhebbende ouder, maar ook een maffiabaas met bloed aan de handen. Met die tegenstelling wordt de vijftienjarige Lesia al haar hele jonge leven geconfronteerd in Le royaume, het broeierige debuut van Julien Colonna. De Franse filmmaker – zoon van Jean-Jé Colonna, oftewel de ‘laatste Corsicaanse peetvader’ – neemt je mee naar de schaduwrijke wereld van zijn geboorte-eiland. Verwacht dus geen romantische ansichtkaart, maar een instinctief geschoten inkijk in het universum van eeuwenoude wraaktradities en diepgewortelde corruptie.

Centraal staat de jonge Lesia – de stralende nieuwkomer Ghjuvanna Benedetti – die navigeert tussen haar loyaliteit aan haar pa en haar afkeer van diens gewelddadige leven. Wanneer een van zijn handlangers wordt opgeblazen met een autobom, wordt Lesia, die normaal bij haar tante woont, gedwongen om de keuzes van haar vader onder ogen te zien. De politie zit de ondergedoken caïd immers op de hielen en een oorlog met een rivaliserende clan dreigt, waardoor ze moet kiezen tussen familiebanden en haar eigen toekomst.

Voor Colonna – de zoon van een jarenlang voortvluchtige gangsterbaas die in 2006 bij een verdacht auto-ongeval om het leven kwam – was Le royaume meer dan een filmproject. ‘Ik wilde iets maken dat zich in mijn eigen wereld afspeelt, een wereld die niet zomaar wordt verklaard door woorden, maar die je voelt door elke actie, elk gebaar.’ De regisseur vond dat het geweld in de film, dat pas halverwege losbarst, moest aanvoelen als een vanzelfsprekendheid. ‘Voor de personages is geweld zoals regen: het valt zonder dat je er veel aan kunt doen. De cultuur van wraak en eer zit diep in Corsica’s DNA.’

Le royaume – dat in première ging in Cannes in de sectie Un Certain Regard – is dan ook een donker familiedrama waarbij het noodlot altijd wel ergens langs de ruwe kusten van Ajaccio op de loer ligt. Colonna vergelijkt de dynamiek van zijn debuut met verhalen uit de oudheid: ‘Zoals in Griekse tragedies zijn mijn personages het slachtoffer van hun afkomst. Ze kunnen hun bloed niet ontvluchten, hoe hard ze ook proberen.’

De keuze om die thematiek te verpakken in een vader-dochterverhaal was niet toevallig. ‘Het begon toen mijn vrouw zes jaar geleden vertelde dat ze zwanger was’, aldus Colonna. ‘Ik vroeg me af wat voor vader ik zou zijn. Ik dacht ook na over het kind dat ik zelf was en de ouders die ik had. Een herinnering uit mijn kindertijd kwam naar boven. Ik was een jaar of tien en kampeerde met mijn vader en een paar van zijn vrienden aan de kust. Er was verder niemand. We brachten onze dagen door met vissen en verhalen vertellen. ‘s Nachts sliepen we onder de sterren. Zo kwam het idee van een film over een vader en een dochter die op de vlucht zijn en elkaar dan pas écht leren kennen.’

Le royaume speelt zich af in de jaren negentig, een periode waarin Corsica werd opgeschrikt door terreuraanslagen van separatisten die het eiland wilden losrukken van Frankrijk. Daarmee wilde Colonna – geboren in 1982 – niet alleen zijn eigen jeugdherinneringen oproepen, maar ook de specifieke sociaal-politieke context van weleer. ‘Het was een tijd waarin de onafhankelijkheidsbeweging nog levendig was, maar interne verdeeldheid maakte de situatie complex. Loyaliteit en verraad kruisten elkaar constant, en dat speelt perfect in op het verhaal.’ Zijn ‘antigangsterfilm’ ademt dan ook een sfeer van ‘voorbijgegane moderniteit’ uit, waarin de personages zich nog niet kunnen verschuilen achter gsm’s, drones en andere technologie, maar moeten vertrouwen op hun intuïtie. ‘Ik wilde een thugocracy tonen, een wereld waarin alles gedoemd is om uit te sterven.’

Daarnaast besloot Colonna om vooral met amateuracteurs te werken, en niet louter om budgettaire redenen. ‘Ik wilde mensen die dit leven kennen en begrijpen zonder dat ze daarvoor hoeven te acteren. Corsica heeft een eigen ritme, een eigen manier van spreken en bewegen. Een professional kan dat nabootsen, maar het blijft nabootsing.’ Voor de rol van maffiabaas Pierre-Paul vond Colonna een lokale berggids – Saveriu Santucci – die nog nooit voor een camera had gestaan, maar wel precies het soort rauwe energie uitstraalde dat hij zocht. ‘Saveriu begreep de dualiteit, de interne strijd van het personage. Je kunt dat niet spelen, dat moet je vóélen.’

In Le royaume toont Colonna dan ook niet zozeer de natuurpracht, maar vooral de donkere kant van Corsica. Ruige baaien en robuuste karakterkoppen worden vastgelegd zonder franjes, terwijl er meer tsjirpende krekels dan uitgesponnen dialogen te horen zijn. ‘Het landschap is prachtig, maar vijandig’, aldus de regisseur, die zich niet alleen liet inspireren door The Godfather en de misdaadfilms van Jean-Pierre Melville, maar ook door het Italiaanse neorealisme. ‘Corsica is een plek van contrasten. De natuur weerspiegelt de innerlijke conflicten. Het is een constant duel tussen bescherming en dreiging.’