De sociale film én Cannes-opener ‘La tête haute’, over een jonge delinquent en de pogingen van een jeugdrechter (Catherine Deneuve) om hem weer op het rechte pad te krijgen, is intens en gedreven. En met een groot hart gefilmd.
La tête haute
Emmanuelle Bercot met Rod Paradot, Catherine Deneuve, Benoît Magimel, Sara Forestier
Het festival van Cannes start dit jaar eens niet met een glamour-en-glitterfilm die voor schoon volk op de rode loper zorgt, maar daarna terecht neergesabeld wordt. De keuze viel op een geëngageerde Franse titel. In La tête haute volgt de camera een jongen uit Duinkerke die er zelf van overtuigd is dat hij opgroeit voor galg en rad. Hij steelt de ene auto na de andere, weet zich geen raad met zijn agressie, kan amper schrijven en stevent aan 200 kilometer per uur af op een verblijf in een gesloten instelling.
Het laatste shot schreeuwt ‘Vive la France!’ en laat er geen twijfel over bestaan dat het regisseur en scenariste Emmanuelle Bercot minder om de jongen zelf te doen is dan om de instanties die zo’n probleemgeval moeten opvangen. Die worden in de regel afgeschilderd als onbarmhartige apparaten. De film doorprikt die stereotypering. Een jeugdrechter en een opvoeder, glansrollen voor Catherine Deneuve en Benoît Magimel, geloven in de jongen en blijven proberen hem te redden, ook al verprutst hij kans na kans.
La tête haute is van dezelfde familie als Polisse, het groepsportret van een politiebrigade voor minderjarigen waarmee regisseuse Maïwenn in 2011 in Cannes de Juryprijs won. De naturalistische stijl moet de indruk wekken dat je naar het leven kijkt zoals het is. Om de toeschouwer wakker te schudden uit zijn onverschilligheid worden melodramatische effecten evenwel niet geschuwd. Verfijnd en subtiel is het allerminst, maar de intensiteit en gedrevenheid maken veel goed. La tête haute is met een groot hart gefilmd.
Niel Ruëll
