La La Land-watchlist: de films die regisseur Damien Chazelle inspireerden

Wat met uzelf aan te vangen wanneer u uw bewondering voor het immens populaire La La Land niet meer onder controle kunt houden? Ander beeldmateriaal bekijken. De inspiratiebronnen voor de film, bijvoorbeeld.

Als liefdesbrief aan de ‘klassieke’ Hollywoodmusical lijkt La La Land het steengoed te doen. In principe valt zowat elke musical met Fred Astaire of Gene Kelly onder de term ‘inspiratiebron’, maar regisseur Damien Chazelle gaf daarnaast ook specifiekere films prijs. Zo verwijst zijn nieuwste parel onder meer naar Singin’ in the Rain (1952, Gene Kelly & Stanley Donen), een referentie die waarschijnlijk niet onopgemerkt voorbijgaat wanneer u Ryan Gosling aan een lantaarnpaal ziet slingeren. Verder passeren nog wel meer creaties van Arthur Freeds entourage de revue. Zo fungeerde ook de befaamde danssequentie aan het einde van An American in Paris (1951, Vincente Minnelli) als inspiratiebron. Die 17-minuten-durende scène kwam trouwens ook niet uit de lucht vallen; ze gaat terug op The Red Shoes (1948) van Michael Powell and Emeric Pressburger.

Niet alleen Amerika had iets in de La La Land-pap te brokken. Chazelle heeft een zwak voor Franse nouvelle-vague-musicals à la Jacques Demy’s Les Parapluies de Cherbourg(1964) en Les Demoiselles de Rochefort(1967). Parapluies is een mistroostige liefdeshistorie verpakt als kleurrijke operafilm; Demoiselles fungeert als een twee uur durend oog- en orenfeest dat sporadisch onder een dikke kleur-, zang- en danslaag verwijst naar een iets minder jolige realiteit. Het kleurrijke en poëtische van de Demy-films vloeide ogenschijnlijk moeiteloos over in het L.A. van Chazelle.

Los Angeles is echter geen stad die vaak een werkelijke ‘rol’ krijgt zoals dat bij bijvoorbeeld Parijs, Berlijn of New York vaak het geval is. Indien de stad uitzonderlijk wel op de voorgrond verschijnt, is dat vaak in een negatief licht. Chazelle baseerde zijn optimistischere representatie onder meer op Pulp Fiction (1994). Quentin Tarantino’s reële en tegelijkertijd quasi-fantasieachtige L.A. echoot in La La Land, en ook de documentaire Los Angeles Plays Itself (2003, Thom Andersen) is mee verantwoordelijk voor het beeld van de geromantiseerde stad Los Angeles. Verdere invloeden zijn Sunset Boulevard (1950, Billy Wilder), The Bad and the Beautiful (1952, Vincente Minnelli), Boogie Nights (1997, Paul Thomas Anderson) en Short Cuts (1993, Robert Altman).

Indien u maar niet genoeg krijgt van Emma Stone en Ryan Gosling, kan u steeds terecht bij Crazy, Stupid, Love(2011) en Gangster Squad (2013). Het duo ademt een chemie die van het scherm spat. De La La Land-regisseur verwijst met de recyclage van het Stone-Gosling-partnerschap ook meteen naar een aloud Hollywood-procedé: koppels als Fred Astaire en Ginger Rogers vielen in de smaak bij het publiek, en mochten bijgevolg keer op keer samen op het grote scherm schitteren. Naar verluidt screende Chazelle Top Hat (1935, Mark Sandrich) voor de hele cast en crew. De film werkt dan ook als perfect voorbeeld van legendarisch duo-schap.

Knipper even met de ogen, en u mist de jongeman die verdacht veel weg heeft van het hoofdpersonage uit Le ballon rouge(1956, Albert Lamorisse), inclusief zijn kenmerkende rode ballon. Nog meer ballonnen verschijnen er tijdens Emma Stone’s fotoshoot voor een geknutselde triomfboog; een hommage aan Funny Face(1957, Stanley Donen). De dansscène aan het Griffith-observatorium is dan weer een rechtstreekse verwijzing naar Rebel without a Cause (1955, Nicholas Ray). Die laatste krijgt trouwens een veel letterlijkere vermelding, aangezien de personages van Stone en Gosling de film in de bioscoop bekijken.

Tot slot baseerde Chazelle het einde van zijn plot op de finale van 7th Heaven(1927, Frank Borzage). Vooral het concept dat twee contradictoire realiteiten naast elkaar kunnen bestaan, plukte hij uit deze film. In 7th Heaven sterft een van de hoofdpersonages in de oorlog, om meer naar het einde toe (levend!) in de armen van zijn geliefde te vallen. Ook La La Land presenteert meerdere werkelijkheden, die in de opgeworpen droomachtige wereld probleemloos kunnen co-existeren.

Souky De Wolf