Kinderen in de hoofdrol op het Filmfestival Gent

Kinderen – al dan niet aan hun lot overgelaten – staan centraal in drie markante competitiefilms tijdens het Filmfestival van Gent. Ze werden geregisseerd door vrouwen uit drie verschillende windstreken.

Kid

In haar derde langspeelfilm volgt de Belgische cineaste Fien Troch een moeder met haar twee zonen. In statische shots en vaste camerastandpunten schetst de regisseuse van ‘Een ander zijn geluk’ en ‘Unspoken’ de miserabele situatie van een gebroken gezin. De vader is afwezig. Bovendien zijn er duidelijk financiële problemen.

Kid – de jongste spruit – haalt kattekwaad uit en observeert zijn mama die aangesproken wordt door mannen in een jeep. Fien is uiterst schaars met het verstrekken van informatie. De beelden spreken voor zich. Fien Trochs beeldregie is dan ook opmerkelijk. Ze serveert nochtans geen gesneden brood.

Haar visie op de samenleving is grimmig. De greep van de katholieke kerk in deze gemeenschap verstikkend. Van bij de openingsbeelden spreekt een dreiging uit de verstilde tableaus. Alsook uit de muziek. De blik van de moeder straalt uitzichtloosheid uit. Een trip vol doem en kwel? Ja en neen. Fien Troch drukt zich niet uit in clichés of via platgetreden paden. Ze verrast voortdurend. Zo kiest Fien in sommige scènes voor een bewuste theatraliteit. Wat de drukkende sfeer absurd grappig maakt. Bijwijlen zelfs op de rand van de slapstick.

Bepaalde scènes lijken dan weer een ode aan de stille film. Zo heeft de korte opeenvolging van shots waarin Kid een kaakslag krijgt bijvoorbeeld helemaal geen woorden meer nodig, want zo herkenbaar. ‘Kid’ gaat over de mooie schijn achter de propere tuintjes of de kerkgevel. Maar wat er zich achter de gevel afspeelt vertoont scheuren. De manier waarop Fien Troch dit in haar (bijna letterlijk) versmachtende drama verwerkt is ronduit briljant.


For Ellen
De Zuid-Koreaanse (maar nu in Los Angeles residerende) regisseuse So Yong Kim kent u misschien nog van ‘Treeless Mountain’, waarin twee zusjes op elkaar zijn aangewezen terwijl hun moeder op zoek is naar hun weggelopen vader. Een gelijkaardige thematiek tekent ook dit donker, maar wat zweverig, drama over een muzikant (Joby) die zijn ex opzoekt om de scheiding te regelen. Hij eist echter om met zijn dochter Ellen een dag door te brengen. De jongeman heeft zijn dochtertje in jaren niet meer gecontacteerd. Laat staan gezien.

Voor Joby waren carrièreplanning, zijn band en de optredens steeds belangrijker dan moeder en dochter. Hij is een narcist in hart en nieren – doorleefd vormgegeven door hipster Paul Dano. Dano draagt de hele film. Zijn maniëristische trekjes zijn best overtuigend maar missen veelal diepgang. Zo drukt hij met verve de emoties uit die hij voelt voor zijn dochtertje. Je voelt zijn gemis en het zelfverwijt voor die jaren van verwaarlozing. Maar doorgaans laat Jobys wispelturige emotionaliteit u vrij siberisch.

Wat rest zijn: mooie beelden, bedwelmende sferen en stevige rock. U voelt zich gegarandeerd een dromer in de bocht. Maar eenmaal het kille herfstweer u bij het verlaten van de zaal op de schouders valt, bent u Ellen al lang vergeten.

Lore

Cate Shortland ruilt in deze grimmige volwassenwordingsfabel het Australië van haar fel gesmaakt langspeelfilmdebuut ‘Somersault’ in voor het rurale Duitsland van 1945. Nadat haar ouders, beide overtuigde nazi’s, gearresteerd werden, troont de adolescente Hannelore haar jongere zus en broertjes door een wereld die getekend wordt door gruwel, verval en een survival of the fittest.

In ‘Lore’ geldt de wet van de sterkste. Vrouwen horen daar niet bij. De kinderen worden geconfronteerd met lijken van verkrachte vrouwen, mannen die het op Lore’s lijf hebben gemunt maar ook met doodslag en egoïsme. Lore en de kinderen zijn namelijk niet de enigen die veilig onderdak zoeken en jacht maken op voedsel en drinken. De overlevingstocht van de kinderen is dan ook een metafoor voor het verlies van onschuld en naïviteit.

De voortdurende sfeer van onheil en wreedheid vertaalt Shortland naar een hard, maar tevens sterk poëtisch, naturalisme. Haar sobere beeldregie is dwingend. De kleine momenten van geweld en gruwel krijgen hierdoor het effect van een mokerslag. ‘Lore’ laat niet onberoerd en is gegarandeerd een potentiële prijswinnaar.

Piet Goethals