Hongerige dinosaurussen die er nóg echter uitzien, een flinke brok gezinsvriendelijke spektakel en nostalgische knipogen moeten de Jurassic-fans van het eerste uur zoet houden.
Het zomerblockbusterseizoen wordt op gang gebruld door Jurassic World, aflevering nummer vier in de Jurassic Park-franchise, die er een winterslaap van veertien jaar heeft opzitten. Regisseur Colin Trevorrow wijkt niet af van het even lucratieve als rudimentaire basisrecept dat 22 jaar geleden uitgedokterd werd door Steven Spielberg.
Op een afgelegen eiland moeten brave en minder brave mensen rennen voor hun leven als ze niet opgepeuzeld willen worden door hongerige dinosaurussen, waaronder deze keer ook genetisch gemodificeerde hybriden met een nog grotere appetite for destruction dan de bloeddorstige T-Rexen. Omdat de technologie niet stilgestaan heeft, zien de prehistorische monsters er vandaag nog echter uit en doet de premisse – een dino met het killerinstinct van Predator die al even mismeesterd is als de psychopathische orka uit de documentaire Blackfish – een spannende joyride verhopen. Maar net als het spookhuis op de kermis valt het binnenin toch een tikje tegen qua chills en thrills.
Trevorrow tracht met goedgemaakt gezinsvriendelijk spektakel de traditie van Spielbergs productiehuis Amblin verder te zetten en een handvol nostalgische knipogen moeten de ondertussen grootgeworden fans van het eerste uur zoet houden, maar de comeback van Mad Max is toch stukken spectaculairder.
