Jonathan Dayton en Valerie Faris over ‘Battle of the Sexes’: ‘Deze film inspireert iedereen om zijn authentieke zelf te zijn’

Enkel met veel vrede (én liefde) op de set konden ze een felle, historische strijd naar het grote scherm brengen. ‘Battle of the Sexes’: een film over een historische gebeurtenis, maar nog steeds razend actueel.

Je moet het hen nageven: een mannelijke en vrouwelijke regisseur die samen een film maken en die ‘Battle of the Sexes’ noemen, ironischer kan het bijna niet. Erg relevant, zeker nu elke dag nog nieuwe verhalen in het Hollywood-schandaal rond producer Harvey Weinstein aan het licht komen. Jonathan Dayton en Valerie Faris (‘Little Miss Sunshine’) weten in welke tijd ze leven en wat er speelt, dat is duidelijk. Gelukkig zijn er films die in hun maakproces en de boodschap die ze over willen brengen authentiek en fair willen zijn. Daartoe zijn ze niet bang om verwijzingen naar het verleden te maken. En die zijn niet min.

Texas, 20 september 1973, de Amerikanen zijn gekluisterd aan hun televisie voor een historische tennismatch tussen de 55-jarige Bobby Riggs (Steve Carell) en de 29-jarige Billy Jean King (Emma Stone). De rest werd geschiedenis. Diezelfde geschiedenis kan echter soms wat nalatig zijn en dat is wat Dayton en Faris met hun film willen remediëren. Ze plaatsen de match tegen een bredere achtergrond door in te gaan op de kleurrijke privélevens van King en Riggs en dat is herleidbaar tot één woord ter appreciatie: ace!

Wat trok jullie aan om deze film te maken? .

VALERIE FARIS: Toen we het script lazen, waren we op slag geïntrigeerd door de persoonlijke verhalen die achter elk van de twee figuren schuilen. Daarbij kwam nog dat we wisten dat een man en een vrouw het tegen elkaar zouden opnemen bij de laatste presidentsverkiezingen.

JONATHAN DAYTON: Er komen erg universele thema’s aan bod zoals het erkennen van verborgen verlangens. Billy Jean had het lef om een sprong te wagen in een zeer homofobe wereld. Haar ouders – maar ook zijzelf, zo bekende ze aan ons – maakten deel uit van die wereld. We kwamen dan ook gauw overeen dat de film toeschouwers dient te inspireren om uit de kast te komen opdat iedereen zijn of haar authentieke zelve kan zijn.

Een biopic maken van een levend persoon… Je kan het op zijn minst moedig noemen.

DAYTON: Het was bangelijk omdat we wisten hoe geladen haar situatie toen was door de grote veranderingen die ze in die tijd zou doormaken. We waren in het volle besef van de verantwoordelijkheid die we droegen om haar verhaal zo goed mogelijk en op een fijngevoelige manier te brengen. Pas toen we de film afgewerkt hadden en haar die op groot scherm lieten zien, waren we werkelijk tevreden met het resultaat omdat zij er gelukkig mee was.

FARIS: Gedurende twee jaar bleef ik mezelf maar afvragen: ‘wat als ze het niet goed vindt?’. Je bent natuurlijk altijd bezorgd om de vraag of mensen je film zullen appreciëren of niet, maar in dit geval was het nog meer angstaanjagend. Uiteindelijk kent enkel Billy Jean de ware feiten, net omdat het haar verhaal is. Eén van de eerste dingen die ze zei nadat ze de film voor het eerst zag, was: ‘De tennis is geweldig’. (lacht)

Jullie zeiden over Billy Jean King dat ‘eenmaal ze aan je kant staat, je er niemand beter kan wensen’. Hoe hebben jullie haar aan jullie kant gekregen?

FARIS: Dat gebeurde toen ze zag dat het publiek positief reageerde en mensen nu beter begrijpen wie ze echt was en hoe ze de persoon werd die ze vandaag is. We leerden King zelf beter kennen na de film omdat ze ons vergezelde op de promotietour en nu zijn we zelfs goede vrienden.

Dat moet ook een opluchting geweest zijn voor Emma Stone (‘Birdman’ en ‘La La Land’) die voor de gelegenheid in de huid van Billy Jean King kroop?

DAYTON: Ze wou in de rol verdwijnen en zich zo ontdoen van alle kenmerken die Emma Emma maken. Het geweldige aan haar is echter net dat zij zich van bepaalde, prachtige kenmerken nooit kan ontdoen, net omdat die haar zo eigen zijn. Kijk maar naar haar intelligentie en de intensiteit waarmee ze werkt.

FARIS: Die kenmerken waren ook compatibel met die van Billy Jean. Ze hebben beiden een erg vrijgevige geest en zijn erg open personen waardoor je meteen van ze gaat houden. (glimlacht) Billy Jean bleef ook maar herhalen dat ze niet wist hoe Emma de klus geklaard gekregen had. Voor Emma was de grootste moeilijkheid om een atleet te worden. Ze moest vier maanden trainen om de nodige spiermassa te ontwikkelen en in levende lijve te ondervinden hoe het voelt om je lichaam tot het uiterste te drijven.

Steve Carell (‘The 40 Year Old Virgin’ en ‘Crazy, Stupid, Love.’) nam de rol van de legendarische en hilarische, maar controversiële Bobby Riggs op zich. Het is jullie tweede samenwerking na ‘Little Miss Sunshine’. Heerste er een gelijkaardige vibe op de set?

DAYTON: Carell is een fantastisch acteur. Hij deed veel research naar Bobby’s tennis en dat kwam ook het script ten goede. Bij het draaien van ‘Little Miss Sunshine’ kregen we echter meer de kans om in nauwer contact samen te werken met hem omdat hij daar een vast deel van het ensemble was.

FARIS: Nu was de werkwijze anders, wat het ook voor mij persoonlijk moeilijker maakte. We wisselden steeds af tussen het verhaal van Riggs en King waardoor we de ene week met de ene acteur draaiden en de volgende week met de andere. Bij ‘Little Miss Sunshine’ waren we het dan weer allemaal gewoon om elke dag met elkaar samen te werken.

‘Feminisme, dat is in het Westen toch al lang achterhaald,’ durven kwatongen soms schaamteloos te beweren. Beschouwen jullie jullie film als een reactie tegen dergelijke uitlatingen?

DAYTON: Er zijn inderdaad mensen die dat zeggen, net zoals er mensen zijn die zeggen dat er geen racisme meer is en dat is simpelweg belachelijk. De headlines van deze week bewijzen des te meer dat feminisme en gendergelijkheid nog steeds op een kritieke manier nodig zijn. Wij hebben altijd al voeling gehad voor dit onderwerp omdat we weten dat het nooit oud nieuws zal zijn.

FARIS: We bevinden ons nog zo ver van het daadwerkelijk bereiken van gendergelijkheid op zoveel verschillende niveaus… Waar ik van hou, wat Billy Jean betreft, is het feit dat ze de nadruk legt op eerlijkheid. Je zou kunnen zeggen: ‘Nee, ik ben niet voor de gelijkheid van man en vrouw’, maar hoe kan iemand ooit zeggen: ‘Ik ben tegen eerlijkheid’? Billy Jean probeert iedereen te laten deelnemen aan het debat en dat is interessant. We hopen dan ook dat de film erin slaagt om die boodschap uit te dragen: dat er alleen verandering kan komen wanneer iedereen bijdraagt aan het gesprek.