Jo Röpcke-winnaar Dirk Impens: ‘Ik heb altijd kwaliteit willen leveren, maar wel voor een publiek’

Zonder hem had Lukas Dhont het wonderschone Close (en Girl) niet kunnen maken, maar hij produceerde ook alle Vlaamse films van Felix van Groeningen, zijn andere poulain. Én Daens. Én Manneken Pis. Dirk Impens, die volgende maand 65 wordt, is de welverdiende winnaar van de Knack Focus Jo Röpcke Award 2022.

Elk jaar reikt dit blad tijdens Film Fest Gent de Jo Röpcke Award uit aan ‘iemand die zich verdienstelijk heeft gemaakt voor de Vlaamse film’. Dat is het minste wat je kunt zeggen van Dirk Impens. Hij produceerde niet alleen succesvolle films van Stijn Coninx, Robbe de Hert, Jan Verheyen, Frank Van Passel en Jeroen Krabbé, en tv-series als Terug naar Oosterdonk en De bende van Jan de Lichte, hij is ook de mentor van twee van de grootste regietalenten die de Vlaamse film deze eeuw heeft voortgebracht. Hij produceerde alle films die Felix Van Groeningen hier te velde maakte, van Steve + Sky, over De helaasheid der dingen tot Belgica. Plus: hij ontfermde zich ook over Lukas Dhont, wiens Girl en Close hij tot ver buiten Cannes hielp landen.

Van harte gefeliciteerd, Dirk. Wat zegt de naam Jo Röpcke jou nog?

Dirk Impens: Ik ben nog van de generatie van Voor boer en tuinder (dat tot 1989 op de openbare omroep liep, nvdr.), dus heb ik Jo nog persoonlijk gekend. Voor mij staat de naam Jo Röpcke gelijk aan filmkennis. Ik keek graag naar zijn wekelijkse filmprogramma op de toenmalige BRT. Hij besprak alle nieuwe films, op een milde manier maar met een mening en een kwinkslag. Hij behoorde toen al tot een uitstervend ras van filmjournalisten.

Dan zal de Jo Röpcke Award winnen je wel deugd doen, alhoewel je die niet zelf bent komen oppikken op Film Fest Gent.

Impens: Ik weet dat mensen zullen denken: hij doet dat om speciaal te doen. Maar het is erger. Ik heb premieritis. Al mijn hele leven. Ik krijg fysiek last als ik de spotlights op mij gericht krijg, een soort spierpijn in mijn hoofd. Ik herinner me nog de première van The Broken Circle Breakdown: overgeven, koorts, simpelweg ziek zijn van de spanning. Gelukkig is het een ziekte waar ik bijna van genezen ben. Ik hou er als producent namelijk mee op.

En dat op een hoogtepunt: Close van Lukas Dhont. Waarom?

Impens: Een mens word ouder. Producent zijn is intens. Mentaal. Moreel. Zeker als je alles goed wilt doen. Toen ik zestig werd dacht ik: ik kap ermee, het vak is te veel veranderd. Ik heb het dertig jaar met passie gedaan, en ik ben trots en dankbaar. Maar je moet op tijd inzien dat je plaats moet ruimen voor een nieuwe generatie. Ik heb mezelf altijd als een boetiekproducent gezien, iemand die kwaliteit wil leveren maar wel voor een publiek. Ik wilde niet te veel maken, met goede mensen, met slimme marketing, met festivalselecties en gerichte acties links en rechts. Ik heb die formule mee uitgevonden, maar het is een eindig verhaal. De tijd heeft mij ingehaald. Dat overkomt iedereen. Girl moest normaal al mijn eindpunt zijn, maar dat was zo’n succes en het klikte zo goed met Lukas dat ik dacht: allez, ik doe ook zijn tweede film, en dat draaide wonderwel uit. Ik vind Close nog beter en subtieler dan Girl. De critici zijn lovend, dus nu maar hopen dat de film ook commercieel gaat scoren. Na corona is alles helaas onzeker geworden.

Wist je meteen dat je met Lukas Dhont een raspaardje beet had?

Impens: (beslist) Ja. Hij is intelligent, welbespraakt, weet wat hij doet, is heel ambitieus en heeft een eigen stijl en verhaal. Lukas is een auteur in de beste zin van het woord, maar wel een die niet alleen voor zijn nonkels en tantes werkt. Hij kan ook het grote publiek aanspreken, zonder compromissen te sluiten. Cultuur is te belangrijk om niet met anderen te delen. Dat is zijn motto, én het mijne. Vroeger was het de kerk die troost bood. Nu zou cultuur dat moeten doen, zeker in deze troebele tijden. Alleen hebben niet alle cultuurministers dat door. Maar enfin, laat ons het gezellig houden. (lacht)

Hoe heb je Dhont ontdekt?

Impens: Per toeval. Mijn dochter en Lukas zijn van hetzelfde jaar, zaten samen aan het Kask en hebben drie jaar een kot gedeeld. Hij was dus al een familievriend nog voor ik zijn werk kende. Op een zeker moment komt hij naar mij met de pitch van Girl, en ik zweer het je: het was de beste die ik mijn carrière had gehoord. Ik dacht: fuck, zo’n inzicht, zo’n overtuiging, en zo jong nog. Ik heb geen seconde getwijfeld. Ik zei: ‘Dit doen we, Lukas.’ Uiteraard had ik nooit gedacht dat Girl zo goed en zo succesvol ging zijn. Ik ben geen visionair, maar dat het iets aparts zou worden, wist ik op voorhand.

Met uitzondering van zijn buitenlandse projecten Beautiful Boy en zijn nieuwste film De acht bergen heb je ook alle films van Felix Van Groeningen geproduceerd, nog zo’n poulain van jou.

Impens: Het verhaal van Felix is een beetje vergelijkbaar met dat van Lukas. Ik herinner me nog dat ik aan de uitgang van het Kask in Gent stond, toen Frank van Passel (wiens films Manneken Pis en Villa des Roses Impens producete, nvdr.), die net als ik moest jureren, naar me toe kwam en zei: ‘Ik heb net werk van een jonge gast gezien. Ofwel ga je geweldig met hem clashen, ofwel ga je enorm veel lol aan hem beleven. Het werd het laatste. Ik ben heel trots op Felix’ eerste vijf films, omdat Felix ook kwaliteit en eigenzinnigheid aan toegankelijkheid weet te koppelen, ook al hou ik een lichte frustratie over aan Belgica, dat veel meer bezoekers had verdiend.

Slotvraag: Close rijfde al de Grand Prix binnen in Cannes en is nu ook de Belgische Oscarinzending. Hoe belangrijk zijn die dingen voor jou?

Impens: Met de Jo Röpcke Award hebben we de belangrijkste prijs natuurlijk al binnen. (lacht) Op zich betekenen die prijzen niet zoveel. Maar ze zijn toch een soort erkenning. Er worden elk jaar wereldwijd tussen de vijf- en tienduizend films gemaakt, en dan is zo’n ‘stamp of approval’ niet niks. Het helpt je om jezelf van de rest te onderscheiden. Ook commercieel, want tenslotte wil je een publiek bereiken. Ik heb in mijn carrière het Oscarcircus al twee keer mogen meemaken, met de nominaties voor Daens van Stijn Coninx en The Broken Circle Breakdown van Felix, maar beide keren grepen we ernaast. Wordt het derde keer goede keer? Een Oscar wensen is de kinderdroom van Lukas. Ik gun het hem in elk geval van harte.