In ‘Un beau matin’ mag Léa Seydoux eindelijk eens een normale vrouw spelen

Ze stond aan de zijde van 007 in de laatste twee Bonds, modelleerde poedelnaakt in The French Dispatch, volgend jaar speelt ze een sleutelrol in Dune 2 maar in Un beau matin is Léa Seydoux te zien als een volkomen normale vrouw. ‘Eindelijk!’

De lesbische liefde ontdekken samen met Adèle Exarchopoulos (La vie d’Adèle)? Megalomane schurken bestrijden aan de zijde van opperspion James Bond (Spectre, No Time to Die)? Poedelnaakt model staan voor filmfetisjist Wes Anderson (The French Dispatch)? Voor een levend publiek en zonder verdoving organen uit het vege lijf van Viggo Mortensen pulken (Crimes of the Future)? Léa Seydoux draait er haar elegante hand niet voor om. De nog altijd maar 37-jarige Parisienne is niet alleen een van de meest gevraagde actrices van haar generatie, ze is simpelweg ook een van de meest avontuurlijke en veelzijdige.

Dat bewijst Seydoux, die momenteel als Lady Margot op de set van het tweede intergalactische Dune-avontuur staat, nog maar eens met haar ontroerende hoofdrol in Un beau matin, de beste film tot nu toe van Mia Hansen-Løve, de Franse filmmaakster die eerder haar talent showde met Le père de mes enfants (2009), L’avenir (2016) en Bergman Island (2021). Daarin zet Seydoux de alleenstaande moeder Sandra neer, die een drukke baan heeft als tolk en zowel voor haar achtjarige dochtertje zorgt als voor haar vader, een filosofieprof die aan een zenuwziekte lijdt. Veel tijd voor zichzelf schiet er niet over, en al helemaal niet wanneer ze een affaire begint met een gehuwde vent, met alle passie maar ook twijfels en smart van dien.

Alle vrouwen die ik al vertolkt heb, waren fantasieën. Met Sandra kan iedereen zich identificeren.

Het resultaat is een klein, discreet, met bitterzoete melancholie geparfumeerd melodrama over de dingen des levens. Maar Hansen-Løve, die de inspiratie steeds uit haar eigen leven haalt, mijdt de soapclichés en kan daarbij rekenen op een subtiele Seydoux. Zonder franjes, zonder tics en zonder een spatje ijdelheid neemt die de film op haar frêle schouders en verdwijnt ze, ondanks haar fotomodellooks en haar status als wereldster, naadloos in de rol van een werkende mama die geprangd zit tussen mannen – haar aftakelende vader, haar knappe minnaar en haar overleden echtgenoot – die onbereikbaar voor haar zijn.

‘Sandra is stil en ondergaat alles schijnbaar stoïcijns. Dat was Mia’s idee, want in feite speel ik haar’, legt Seydoux uit, die in 2017 zelf voor het eerst moeder werd (van zoontje Georges). ‘Het verhaal is grotendeels autobiografisch. Mia is weliswaar geen alleenstaande moeder – ze heeft ondertussen weer een vaste partner – maar ze is wel gescheiden (van filmmaker Olivier Assayas, nvdr.) en de film vertelt over haar relatie met haar vader, die eveneens filosofiedocent was en ziek werd. Ze vroeg me om alles ingehouden en onderhuids te spelen. Er zit een zachtheid in de film, wellicht omdat alles zo persoonlijk is. Er is geen innerlijk proces. Er is Mia, en er is ik, als het verlengde van haar.’

Jij en Mia lijken alvast een perfecte match, jullie zijn twee leading lady’s van de hedendaagse Franse film en jullie zijn generatiegenoten. Waarom hebben jullie eigenlijk nog niet eerder samengewerkt?

Léa Seydoux: Toen ik het script las, voelde ik meteen empathie met Mia, met Sandra. Soms zijn personages abstract of moet je ze gaan zoeken, maar hier voelde ik onmiddellijk een instinctieve connectie. Mia schrijft en filmt heel puur en simpel, wat alles nog makkelijker maakte. En zo is Mia zelf ook: puur en simpel. Het was de eerste keer dat we nauw contact hadden met elkaar, wat inderdaad best gek is als je ons beider parcours bekijkt. Ze heeft het personage zelfs met mij in gedachten geschreven, ook al gaan al haar films over haar eigen leven. Hoe dan ook, het deed deugd om eindelijk eens een volkomen normale vrouw te kunnen spelen. Wellicht is dat de eerste keer in mijn carrière.

Hoe komt dat?

Seydoux: Geen idee. Omdat ik nu pas met Mia werk? Alle vrouwen die ik al vertolkt heb, waren fantasieën of lustobjecten. In het beste geval waren ze een moorddadige alcoholica, zoals in Roubaix, une lumière (2019) van Arnaud Desplechin. (lacht) Met Sandra kan iedereen zich identificeren. Iedereen is wel eens verliefd geworden. Iedereen heeft al eens afscheid van iemand moeten nemen. Iedereen heeft zich wel eens radeloos gevoeld. Cinema is een manier om verbinding te creëren met anderen, met het leven. Ook met het gewone leven.

Miste je die normale vrouwen op je cv?

Seydoux: Eerlijk: toch wel. Maar ik speel de rollen die men mij aanbiedt en als ik in zee ga met een regisseur ben ik zijn of haar object. Daar heb ik geen probleem mee. Ik help mee een visie te realiseren. Dat is wat acteren is.

Maar dan wel met alle faam en exposure die daarmee gepaard gaan. Je houdt je privéleven consequent uit de spotlights, maar wat als je zoontje straks wil acteren?

Seydoux: Mijn zoontje mag later worden wat hij wil. Ik ga hem nooit ergens toe dwingen, en wat hij ook doet: ik zal sowieso trots op hem zijn.

Je lijkt alomtegenwoordig. Alleen al het afgelopen jaar was je te zien in France, No Time to Die, The Story of My Wife, Crimes of the Future én een nieuwe promocampagne van Louis Vuitton. Is dat soms niet slopend?

Seydoux: Ja, maar het is ook een plezier. Acteren is mijn werk. Het is mijn leven. Het voelt niet als een job, maar als een passie. Het deed wel deugd om in Un beau matin eindelijk nog eens in het Frans te kunnen acteren, zeker na James Bond en de eindeloze promotietournees. Ik denk dat ik in een jaar vijf of zes nieuwe films heb gehad. Of toch minstens vier. Door de pandemie, die in het geval van Bond voor anderhalf jaar uitstel zorgde, ben ik zelfs de tel kwijt geraakt. Weet je waar ik het trotst op ben? Dat het allemaal heel verschillende films zijn, in verschillende stijlen en genres en die zich afspelen in verschillende milieus. Ik hou van het gevoel dat er geen grenzen zijn. Ik hou van reizen, in de wereld en in mijn verbeelding. Ik werk in Frankrijk met Mia. Ik werk in Griekenland met David Cronenberg. Ik mag de universele taal van de cinema spreken, en daar doe ik het voor.

Laat je niet misleiden door al die films: diep vanbinnen ben ik een luie doos.

Ben je een workaholic?

Seydoux: Allicht, maar dan wel een in staat van ontkenning. (lacht) Ik werk de hele tijd, maar diep vanbinnen ben ik een luie doos. Ik hou van stilte, van contemplatie. Als kind was ik hopeloos inefficiënt. Ik kreeg niks gedaan. Ik zat voortdurend met mijn hoofd in de wolken. En laat je niet misleiden door al die films: ergens ben ik nog altijd zo. Vandaar allicht dat acteren niet als werk aanvoelt. Het is mijn lucht die ik inadem. Zonder zou ik triest zijn en me opgesloten voelen.

Je zei net: ik hou van het gevoel dat er geen grenzen zijn. Je schuwt in elk geval artistiek risico noch naaktscène, zoals La vie d’Adèle, Crimes of the Future en zelfs Un beau matin bewijzen. Zijn er grenzen die je wel trekt, zeker in deze hypergevoelige tijden?

Seydoux: Toch wel, maar ik trek die niet zo strak en streng als veel mensen tegenwoordig. We leven in een enge tijd waarin artistieke vrijheid steeds meer onder druk komt te staan. Kunst is iets politieks geworden en wordt steeds vaker beoordeeld op basis van politieke en ideologische parameters in plaats van artistieke. Kunst is onnodig, maar net omdat we ze niet nodig hebben, is ze essentieel. Existentieel. Het is wat ten langen leste van ons, mensen, overblijft. Het zegt wie we zijn, hoe we ons voelen, hoe we onszelf zien. Kijk naar de Griekse kunst, of de Egyptische. We weten niet wie die precies heeft gemaakt, of onder welke omstandigheden. Wie weet welke ideëen die kunstenaars hadden, wat ze uitvraten, hoeveel misbruik er was om de piramides op te trekken, maar gaan we die kunst daarom veroordelen, uit de geschiedenis schrappen? Kunst verbindt mensen, creëert empathie, ook met onze beperkingen en schaduwkanten, en moet vrij kunnen zijn.

Zo vrij dat er straks een vrouwelijke James Bond komt? Of volstaat een vrouwelijke Bond-spin-off rond je personage Madeleine Swann, zoals zeker in Amerika al geopperd werd?

Seydoux: (lacht) Willen de mensen dat, denk je? Geen idee of ik ooit nog een grote blockbuster doe. Wie weet. Ik zeg niet nee. Mijn volgende film is met regisseur Bertrand Bonello (de scifiromance La bête, nvdr.), dus die wordt in het in elk geval niet. Het is zoals François Truffaut ooit zei: ‘Het leven heeft meer verbeelding dan mensen.’ Daar geloof ik in. Het leven leidt ons waar het ons heen wil leiden. Ik ben redelijk fatalistisch ingesteld, maar dat maakt me net rustig.

En gelukkig?

Seydoux:Ik heb echt het gevoel dat de dingen momenteel kloppen, en dat ik op de juiste plek beland ben. Daar heeft de pandemie ook voor gezorgd. Er zijn de voorbije jaren een paar tragische dingen in mijn leven gebeurd, maar daardoor heb ik heel bewust kunnen zeggen: nu is het tijd om te genieten. Nu is het gedaan met piekeren.

Namasté!