‘Hustlers’: strippende Jennifer Lopez kleedt Wall Street uit

In Lorene Scafaria’s deugdelijke misdaaddrama Hustlers gaat J-Lo uit de kleren om Wall Street-klanten te rooien.

Wanhopige tijden vragen om wanhopige maatregelen: dat is het leidmotief in de bijzondere tragikomedies van Lorene Scafaria. In Seeking a Friend for the End of the World (2012) volgde de Amerikaanse schrijfster-cineaste een man die aan de vooravond van de apocalyps zijn auto induikt om zijn jeugdliefde op te zoeken. In The Meddler (2015) zoomde ze in op een New Yorkse die na de dood van haar man een nieuw leven wil beginnen in LA. In haar derde langspeler Hustlers voert ze twee bevriende stripteaseuses op die de kredietcrisis van 2008 uitzweten op kosten van hun gluiperige Wall Street-klanten.

Hun geheim? ‘Drain the clock, not the cock!’ zoals de ervaren stripper Ramona aan het groentje Destiny verklapt. Het is slechts een van de vele aangebrande tips die Crazy Rich Asians-ster Constance Wu krijgt van wervelwind Jennifer Lopez, die na haar stinker Second Act een onverwachte comeback maakt als sensueel misdaadgenie en nu al wordt getipt voor de Oscars. Wanneer blijkt dat die techniek wegens de crisis geen geld meer in het laatje brengt, doktert Ramona een plannetje uit: ze gaan ‘vissen’ op Wall Street. Dat is codetaal voor rijke beleggers verleiden, drogeren met xtc en hun kredietkaarten plunderen.

Hoe ongeloofwaardig dit ook mag klinken, Hustlers is gebaseerd op feiten. Lorene Scafaria zet dat extra in de verf door Destiny’s onthullende gesprek met een journaliste (Julia Stiles) in het hart van haar film te plaatsen. Daarmee verwijst ze naar het artikel uit 2015 van Jessica Pressler in New York Magazine waarop de film is gebaseerd. De cineaste maakt handig gebruik van dat interview om tussen verleden en heden te schakelen en zo een genuanceerd portret te schetsen van Destiny’s woelige privé- en beroepsleven en haar lucratieve haat-liefdeverhouding met haar protegee Ramona.

Dat Scafaria naar het einde toe te vaak naar die babbel teruggrijpt en zo het ritme uit de film haalt, is jammer maar niet onvergeeflijk. Daarvoor is haar dans tussen speelse long takes en flitsende videoclipfotografie en dito montage aanvankelijk te verleidelijk en flirt ze gretig genoeg met zowel de Ocean’s- en Magic Mike-films van Steven Soderbergh als met The Big Short van Adam McKay. Die laatste voelde als producent trouwens goed aan dat hij voor dit verhaal niet bij zijn eerste keuze Martin Scorsese mocht blijven maar op Scafaria moest vertrouwen. Zijn gok werpt vruchten af.