Thibaud Dooms, hoofdrolspeler in ‘Skunk’ van Koen Mortier, is een jongen om in de gaten te houden

Zijn eerste hoofdrol bombardeerde hem in Berlijn meteen tot grote acteerbelofte. Als u er de maag voor hebt, ga kijken naar Thibaud Dooms in Skunk.

Wat doe je met je tienerzoon als je zin hebt in een seks-en-drugs­orgie? Je smijt hem in de ­kelder. Het overkomt Liam meer dan eens. Na jaren van ­extreme ­verwaarlozing door Pa en Ma wordt hij opgevangen in een ­gesloten instelling, waar zijn mede­bewoners amper minder ­beschadigd en destructief zijn.

Skunk is de nieuwe film van regisseur Koen Mortier, die u kent van Ex Drummer en Engel. ­Deze keer baseerde hij zich op het gelijk­namige boek van Geert Taghon waarvan Mortier zelf eerst niet kon geloven dat het allemaal echt ­gebeurd was. Zware verwaarlozing, kindermishandeling, seksueel misbruik, dierenverbranding, ­lelijke psychoses: Taghon beschrijft wat hij zag en hoorde in zijn jaren als zorgverlener in de forensische jeugdpsychiatrie.

Mortier verfilmde het boek met vertrouwde namen als ­Natali Broods, Dirk Roofthooft en ­Boris Van Severen als hulp­verleners, ­Sarah Vandeursen als Ma en Amenra-frontman Colin Van Eeckhout als Pa, maar het opvallendst: Thibaud Dooms, de onbekende jongeman die gestalte geeft aan zijn hoofdpersonage Liam.

Op het recentste filmfestival van Berlijn werd hij al gelauwerd als beloftevolle acteur, een ­European Shooting Star. Om u een idee te ­geven: acteurs die in hun jonge ­jaren die eer ook te beurt viel, zijn ­onder meer Daniel Craig, Carey Mulligan en Alicia Vikander en dichter bij huis Jérémie Regnier en Matthias Schoenaerts.

‘Alleen al om Thibaud te ­ontdekken, moet je naar Skunk gaan kijken’, zegt regisseur Mortier. ‘Zo’n grote acteur staat maar om de zo veel jaren op in Vlaanderen. Ik heb héél véél geluk met hem gehad: een jonge, onbekende acteur die zich met totale overgave stort op een personage en een wereld die hij niet kent. Thibaud raakt in een trance of een hyper­focus waarmee hij het onderste uit de kan haalt. Acteren is grotendeels ­durven. Durven in een ­personage en een ­situatie te kruipen. ­Thibaud was ­elke seconde klaar om te ­draaien; heel straf. Iedereen op de set vroeg zich af: what the fuck ­gebeurt hier?! Super­cool. Ik denk dat hij zes ­maanden nodig heeft gehad om van die trip te bekomen.’

‘Nochtans was ik niet naar zo’n trance op zoek’, reageert de 22-jarige acteur op Mortiers lofrede. ‘Ik wilde die rol gewoon zo goed mogelijk ­spelen en bekeek het dag per dag. Maar op de setbeelden valt het mij ook wel op hoe ­geconcentreerd ik ben. Ik sta de hele tijd te blazen om aan de ­volgende ­scène te beginnen. Ik was voorbereid en ­wilde de hele draaiperiode die ­energie kunnen aanhouden. Het voelde fout om uit het personage te stappen. Ik ­isoleerde mezelf zodat ik in die zone kon blijven.’

Skunk is een loodzware film, hard, donder en uitdagend. ‘In een flashback zie je me bijvoorbeeld als kind thuiskomen en keihard in ­elkaar geslagen worden. Met niets dan mijn onderbroek aan word ik in kelder gesmeten.’

Maar de jonge acteur heeft geen ­seconde getwijfeld toen hij de casting call zag. ‘Niet over het verhaal en niet over de rol. Ik heb er altijd in geloofd. Ik had er zin in. En eerlijk gezegd: ik heb het ook graag gedaan’, lacht hij een ­tikje nerveus. ‘Skunk heeft een bepaalde ­geschiftheid maar die heb ik ook in mij. Ik vind ze cool.’

Vernederende scènes zoals die hierboven waren trouwens nog niet eens de zwaarste. ‘Die kelder­scène was om te filmen eigenlijk zeer ­technisch. Er waren er ­andere die voor mij persoonlijk veel ­emotioneler en zwaarder wogen. ­Tijdens de ­opname zelf kon ik nog net alles ­ophouden terwijl elke vezel in mijn ­lichaam wilde lossen. Na de ‘cut’ ­stortte ik in. Ik kon niet stoppen met huilen. Dat vond ik heel eng. Het was niet psychologisch, het was ­fysiek, een schrikreactie gecombineerd met vermoeidheid. Mijn lichaam nam het van me over. Ik had geen ­inspraak meer. Daar ben ik hard van ­geschrokken. Maar ik ben heel goed opgevangen. Zulke dingen hebben me verder totaal niet dwars gezeten. Ik ben ook professioneel genoeg om het personage van mezelf te onder­scheiden. Al zocht ik de rand wel op. Diep gaan is makkelijk, je moet ­vooral zien dat je er weer uit raakt. Dat is vaak een moeizamer proces.’

○○○

Op dit moment woont Dooms weer bij zijn ouders in Stasegem, in de buurt van Harelbeke. Maar heel veel ­hebben ze hem daar de voorbije ­jaren niet ­gezien. Sinds zijn ouders hem als achtjarige meenamen naar een ­voorstelling van de lokale musicalvereniging, weet hij wat hij wil doen: acteren. Op zijn dertiende ging hij op internaat om kunstonderwijs te ­volgen aan het ­Leuvense Lemmensinstituut. Daarna werd hij toegelaten aan de ­Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie. ‘Ik ben ambitieus en ik deed wat ik graag wilde doen, dus het voelde nooit fout. Maar ik heb er wel een prijs voor betaald. Ik heb dat inter­naat wat onderschat, zat vaak ­alleen op mijn ­kamer en heb wel even in de put ­gezeten. In Amsterdam leefde ik ­aanvankelijk alsof ik nog op internaat zat. Ik ging van thuis naar school en van school naar thuis. Ik heb dat moeten ­afleren.’

Ook opvallend: behalve die fel­blauwe ogen die dwars door beton ­lijken te kunnen kijken, is het moeilijk om in de acteur zijn getraumatiseerd personage in Skunk te herkennen. Op zijn Instagram zie je niet toevallig hoe goed hij is in zeer uiteenlopende looks aannemen. ‘Ik denk beeldend’, knikt hij. ‘Dat is me op school geleerd maar ik heb dat ook altijd in me gehad. Ik vind het fijn om mezelf uit te rekken, om er helemaal anders uit te zien, om iemand anders te worden. Ik ben daar fel mee bezig.’

Zijn grote voorbeeld is Rooney Mara en haar transformatie in The Girl with the Dragon Tattoo. ­‘Jezelf helemaal op z’n kant zetten, ­volledig in een look en een personage ­verdwijnen, dat is zo vet, zo tof. Om dat te kunnen blijf ik tussen twee ­rollen graag zo neutraal en blanco mogelijk.’

De opnames van Skunk zijn al een tijdje achter de rug. Sindsdien heeft hij in zijn eindwerk zes ­vrouwen ­gespeeld en meegedaan in God, een voorstelling van Jan Decorte en ­Sigrid Vinks. ‘Ik sta voor veel open en vertrouw op mijn buikgevoel. Ik heb wel al gemerkt dat ik geneigd ben tot tegenreacties en contrasten. Nu voel ik me klaar om een heel intieme, zachte jongen te spelen. Zoals in de films van Lukas Dhont.’

Vorige maand werd hij op de Berlinale als een van de ­Europese Shooting Stars uitgebreid voor­gesteld aan de internationale filmwereld. Het gaat plots snel voor het Belgische talent. Hij vindt van niet. ‘Het is niet dat ik out of the blue plots acteur ben geworden. Ik train hier al jaren voor. Ik ben ready. Ik voel me sterk genoeg om aan een ­lange ­carrière te beginnen. Ik heb daar véél zin in. Dit is wat ik wil. De inter­nationale aandacht is superfijn maar het is niet: nu of nooit. Het is een mooie start.’