Hoe win je een Oscar? ‘Ik ben een willoze marionet’

Conclave, met Ralph Fiennes, is genomineerd voor acht Oscars. Maar hoeveel keer zal de pausensoap witte rook te zien krijgen? En wat kan je – behalve een ietwat interessante film maken – nóg doen om een paar beeldjes in de wacht te slepen? Veel, zo blijkt.

We lopen mee met regisseur Edward Berger, de Duitse regisseur van Conclave, tijdens zijn promotietour in aanloop naar dé prijsuitreiking van het jaar. De scène: Los Angeles. Stilte op de set…

En actie

Het begint met een whatsappbericht: ‘Edward vertrekt vanavond om 16u15 aan het hotel voor de awardshow.’

Het bericht is van Sam, Bergers assistente. Zij is de enige die precies weet waar en wanneer de regisseur moet zijn. Zelfs Berger weet het niet meer: welke show is dit nu weer? Waar ligt het Wallis Annenberg Center for the Performing Arts? Harmony Gold, is dat een bioscoop? Maar waarom is er dan geen enkele filmposter te bespeuren? En geen popcorn?

Nieuw bericht van Sam: ‘Ga je naar het Four Seasons?’

Hoe geraak je in een kwartier van het DGA Theater Complex aan Sunset Boulevard naar het Four Seasons Hotel in Beverly Hills? Neem je de huurauto? Of zo’n zelfrijdende taxi? ‘Where are you?’

Waar ben ik?

We zijn precies op tijd bij het luxehotel om samen met Edward Berger in een zwarte Cadillac te stappen. Die brengt ons naar het grote gala van de Directors Guild of America in het Ypsilon, een ander luxehotel. De regisseur van Conclave reist al maanden van continent naar continent, van stad naar stad, van afspraak naar afspraak. Deze tour moet helpen om zoveel mogelijk Oscarnominaties te verzilveren.

Je moet je kop laten zien, om niet over het hoofd gezien te worden.

Berger weet dat dit circus erbij hoort: ‘Momenteel leef ik eigenlijk van uur tot uur. Ik kijk naar mijn schema en weet: oké, om tien uur zit ik in de auto. Dan begint het: een interview, een screening, een receptie. Dan komt Sam en zegt: nu over de rode loper, nu in deze microfoon praten. En dat doe ik dan gewoon. Als een willoze marionet.’

Dames en heren

Bij het Beverly Hilton staat een vrouw in een trenchcoat. Sam. Ze leidt ons langs professionele handtekeningenjagers in verwassen t-shirts en allerlei veiligheidscontroles. Ze wil weten of we allemaal de QR-code hebben ontvangen? Alleen wie een QR-code heeft, krijgt een zwart polsbandje. Zonder polsbandje geen gala van de 77th Annual DGA Awards. Journalisten hebben doorgaans geen toegang. Lucky me.

Als Berger een marionet is, dan is de vrouw in de trenchcoat degene die de touwtjes in handen heeft. Terwijl hij in hoog tempo korte interviews geeft, staat Sam ernaast. Ze tikt op haar telefoon en maant Berger aan tot spoed. Het gala begint over negen minuten.

Appelen en peren

Dit gala, en de prijsuitreiking, van de Directors Guild of America (DGA) is maar een horde op de laatste rechte lijn naar de ultieme bekroning. Ook bij de Producers Guild of America, de Screen Actors Guild, de Writers Guild of America en de Critics’ Choice Awards moet je je kop laten zien, om niet over het hoofd gezien te worden.

Er is een fantastische maaltijd voorzien. Franse witte wijn, broederlijk naast Californische. Wilde rucola met geroosterde rode en gele biet, ingemaakte zilveruitjes, stukjes bloedsinaasappel en gekarameliseerde pecannoten, bestrooid met geitenkaas en gekruid met een citrusvinaigrette. Maar niemand heeft interesse. De beste salade ter wereld blijft onaangeroerd, want er moeten handjes worden geschud, en schouderklopjes uitgedeeld.

Boeren en boerinnen

Demi Moore glijdt voorbij: ‘Excuse me!’ In een wolk van haar eigen parfum, en met een air van succes, als genomineerde voor de Oscar van beste actrice, in The Substance. Links maken Mikey Madison (Anora) en Zoe Saldaña (Emilia Pérez), twee andere kanshebbers, een gezamenlijke selfie. Adrien Brody, genomineerd voor beste acteur (The Brutalist), zit een paar meter verderop. Hij lacht luid om een grap van zijn regisseur Brady Corbet (beste regisseur). Naast hem is Michelle Yeoh (Everything Everywhere All at Once) in een gesprek verdiept met haar mentor Ang Lee (Brokeback Mountain). Timothée Chalamet ontbreekt. Hij zit in Tokio voor de première van A Complete Unknown. Zijn regisseur, James Mangold, en actrice Elle Fanning houden de eer hoog voor de veelbesproken Bob Dylan-biopic.

In het oog van de storm kijkt Edward Berger met een afwezige glimlach naar zijn salade, zonder hem aan te raken. Misschien is hij in gedachten bij zijn volgende film, die hij al heeft opgenomen in Macau. Maar de postproductie van The Ballad of a Small Player met Tilda Swinton en Colin Farrell ligt momenteel stil, zodat Berger zich volledig kan richten op de campagne voor zijn vorige film, Conclave.

Vrienden voor even

Vanmorgen zaten Jacques Audiard (Emilia Pérez), James Mangold (A Complete Unknown), Sean Baker (Anora), Brady Corbet en Berger nog samen op het podium van het DGA Theater Complex aan Sunset Boulevard, om collegiaal uit de biecht te klappen. Over de moeilijkheid om niet te vroeg ‘Cut!’ te roepen. Over de onmogelijkheid om acteurs tot echte tranen te bewegen. Het is gek: eigenlijk staat voor hen momenteel alles op het spel. Toch was er geen onderlinge rivaliteit voelbaar. Integendeel, ze behandelden elkaar met fluwelen handschoenen, ze wisselden complimenten uit. Ze kunnen ook niet anders. Al maandenlang worden ze gedwongen om samen in hetzelfde circus op te treden.

Gaat het hier over artistieke erkenning? Natuurlijk. En om ijdelheid? Sowieso. Maar nog belangrijker: het gaat over winst die veiliggesteld moet worden. Dit voorspel (voor de climax) is een zorgvuldig gechoreografeerde dans, een parade waarin je jezelf maximaal moet laten zien, en minimaal moet knoeien.

Flip flop

Edward Berger doorloopt deze PR-ommegang nu al voor de tweede keer, nadat zijn film Im Westen nichts Neues (ook bekend als All Quiet on the Western Front) in 2023 vier Oscars won. Die onverwachte Duitse triomf verklaart hij zelf door geluk, momentum en de mysterieuze mechanismen van de industrie. In feite zegt Hollywood altijd al ‘America First’, maar toen Amerikaanse favorieten zoals White Noise van Noah Baumbach en Alejandro G. Iñárritu’s Bardo genadeloos flopten, richtten producenten zich op de Duitse oorlogsfilm. Plotseling ging de geldlade open, herinnert Berger zich. ‘Opeens was er een hele afdeling die dag en nacht werkte om mijn film onder de aandacht te houden.’

Populisme

Over concrete cijfers wordt in Hollywood zelden gesproken, maar achter gesloten deuren wordt gezegd dat de PR-campagne voor Conclave zo’n vijf miljoen dollar kost, mogelijk zelfs méér. Reclamecampagnes, speciale vertoningen, gehuurde zalen, advertenties in Variety en The Hollywood Reporter, metershoge billboards in Beverly Hills – het zijn allemaal investeringen die kunnen helpen in de Oscar-paardenrace. Want de winnaars worden nog altijd bepaald door de bijna 10.000 stemgerechtigde leden van de Academy.

Een Oscar verlengt de commerciële levensduur van een film én verhoogt de waarde voor streamingdiensten. Zelfs een nominatie geeft films een duw in de rug. Zoals Berger tussen zijn afspraken vertelde: ‘Als een film in de eerste week een miljoen kijkers trekt, dan zou dat in de tweede week normaal gesproken gehalveerd worden. Maar bij Conclave was dat effect veel kleiner.’

De show gaat beginnen

De Hollywood-machine draait nog even op volle toeren, maar voor de uitgeputte regisseur mag het nu wel gedaan zijn. ‘Na vijf maanden in deze mallemolen heb je niets meer te zeggen. Er is gewoon niets meer over.’

Benieuwd hoeveel keer Edward Berger the Academy zal mogen thanken.

© Der Spiegel