Hoe Taeke Nicolai in ‘The Chapel’ een pianovirtuoos speelde zonder ooit een piano te hebben aangeraakt

In The Chapel een finaliste van de Koningin Elisabethwedstrijd vertolken zonder ooit piano te hebben gespeeld: Taeke Nicolaï kan dat. Maar interviews geven en straks in de schijnwerpers staan op het filmfestival van Oostende? ‘Dat voelt heel onwennig.’

Kevin Janssens speelt een dronkaard, Ruth Becquart een dwingende moeder en Josse De Pauw een pompeuze muziekleraar. Dominique Deruddere, de ouwe rot die in 2001 naar de Oscars mocht met Iedereen beroemd!, mag dan wel Vlaamse kleppers gestrikt hebben voor zijn nieuwe film, The Chapel is volledig aan nieuw jong talent gewijd: Taeke Nicolaï.

De actrice uit Turnhout debuteerde in de tv-serie Vermist, speelde mee in verschillende theaterproducties van Zuidpool en is binnenkort ook te zien in een van de hoofdrollen in de nieuwe mysterieuze Vlaamse reeks Alter ego. Maar eerst mag ze met The Chapel het filmfestival van Oostende openen, dat er na jaren van noodgedwongen kalmte weer wil in vliegen. Ze kruipt er in de rol van Jennifer Rogiers, een pianiste die zich voor de finale van de beroemde Koningin Elisabethwedstrijd moet afzonderen met de andere virtuozen. Sommigen zijn bereid om over lijken te gaan en het fanatisme van haar moeder en nare jeugdherinneringen brengen Jennifer uit balans. Alleen: zelf had Taeke Nicolaï nog nooit een piano aangeraakt.

In Yummy mocht ik iemands penis in brand steken, en die daarna ook blussen. Maar weet jij hoe zo’n brandblusser werkt?

En dat schrok je niet af om een finaliste van de Koning Elisabethwedstrijd voor piano te spelen?

Nicolaï:In de castingoproep stond dat piano spelen een pluspunt was. Ik ging er dus vanuit dat ik geen schijn van kans maakte. Maar ik had niets te verliezen. Audities zijn aangenamer als je er zonder verwachtingen naartoe gaat. Toen ik de rol kreeg, ging het alarm natuurlijk wel af: ‘O shit, hoe maak ik dit geloofwaardig?’ Drie maanden lang heb ik elke dag geoefend. Ik stond op, zette me aan de piano en stelde ’s avonds vast dat ik mijn pyjama nog aan had. Gelukkig was dat meteen ook een goede voorbereiding op het personage. Jennifer sluit zich van alles en iedereen af om op één zaak te focussen.

Jennifer is een binnenvetter. Ze zegt niet veel. Is dat niet nog veel moeilijker te spelen dan een concerto van Rachmaninoff?

Nicolaï:Helemaal niet. Ik vind het heel leuk om weinig te zeggen. De scènes waarin Jennifer zwijgt, en bijvoorbeeld in de auto zit en naar buiten kijkt, zijn mijn lievelingsscènes. Ze doet of zegt niets, maar er gaat zoveel in haar om en dat moet je kunnen uitdrukken. Het is niet omdat er niets wordt gezegd, dat er niets wordt verteld.

Jennifer wordt door haar moeder extreem onder druk gezet om te presteren. Hoe gingen jouw ouders om met je wens om te acteren?

Nicolaï: Ik weet niet of ik die vraag wil beantwoorden. Interviews geven, in de belangstelling staan: het is allemaal nieuw voor mij. Het voelt onwennig. Ik ben het gewoon om in een personage te stappen en iemands verhaal te brengen, niet om over mezelf te praten of over zaken waar ik nog niet over heb nagedacht. Ik word ineens met mezelf geconfronteerd. Wat mogen mensen wel en niet over me weten? Moet ik als actrice niet bewaken wie ik ben? Ik wil dat mensen blindelings wat dan ook op mij kunnen projecteren. Zonder voorkennis. Het fijne aan acteren is dat je andermans verhaal vertelt. Dat lukt het best als je zelf nog blanco bent.

Sommige concurrenten van Jennifer verlagen zich tot psychologische oorlogsvoering om de Koning Elisabethwedstrijd te winnen. Hoe ver ben jij bereid te gaan voor een rol?

Nicolaï:Dat heb ik me nooit afgevraagd. Ik volg gewoon mijn gevoel. Soms sluit ik me af om even alleen te zijn in mijn wereld. Maar maak je geen zorgen, ik heb van elke seconde genoten. Ik wil alles uit deze ervaring halen wat eruit te halen valt, want het is misschien de eerste en de laatste keer.

Zou je naar The Chapel gaan kijken als je niet bij de film was betrokken?

Nicolaï:Ja. Ik zou liegen als ik zei dat ik élke Vlaamse film in de bioscoop bekijk, maar wel zo veel mogelijk. Ik heb bovendien een zwak voor personages die uit balans zijn, zoals Cate Blanchett in Blue Jasmine van Woody Allen. En ik was al een fan van Dominique Deruddere. Het was een cadeau om met hem samen te werken. Hij bewaart op elk moment de rust en geeft je ruimte. Ik voelde me gezien en gehoord. Ik ben met mijn gat in de boter gevallen.

Talent is niet altijd genoeg om het te maken. Je moet bijvoorbeeld ook kansen krijgen en volharden als het tegenzit. Hoe verging het jou nadat je afstudeerde aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen?

Nicolaï: Met vallen en opstaan. Elke jonge acteur zal beamen dat je in een heel onzekere wereld terechtkomt. Je wil het héél graag, maar je bent van anderen afhankelijk. Hoeveel werk je hebt, heeft weinig te maken met hoe goed of slecht je acteert. Je moet vooral chance hebben. Ik ga niet zeggen dat ik met dat gevoel heb geworsteld, maar het was wel confronterend.

Toen ik voor The Chapel auditie deed, had ik een andere job. Een die niets met acteren te maken had. Ik speelde veel theater, maar tijdens corona viel bijna alles weg en moest ik even iets anders doen. Eigenlijk deed het deugd om het wereldje even te verlaten. Ik liet te hoge verwachtingen los.

Die hoofdrol in The Chapel was dus heel welgekomen.

Nicolaï:(knikt) Omdat ik weet dat er geen garanties zijn, heb ik er dubbel zo hard van genoten.

En nu?

Nicolaï:Geen idee. Ik ben zo jong. Ik weet niet wat er nog op mijn pad komt. Ik weet zelfs niet of er nog wel iets op mijn pad komt.

Speel jij niet een van de hoofdrollen in de Vlaamse serie Alter ego?

Nicolaï:In februari begint de tweede reeks opnames. Ik weet niet of je het fantasy kunt noemen. De reeks is heel apart maar net daardoor heel leuk. Ik speel drie verschillende personages. Een steekt ver uit boven alle andere personages die ik ooit heb gespeeld. Het ziet er wel menselijk uit, maar heeft daarom niet per se menselijke eigenschappen. Sorry dat ik zo vaag ben. Ik weet niet wat ik wel en niet mag zeggen over de reeks. Ik wist zelfs niet dat het al geweten was dat Alter ego in de maak is.

De volgende dag laat Nicolaï weten wat er wel al over Alter ego geweten mag zijn. In de nieuwe prestigieuze fictiereeks, die te zien zal zijn op Streamz en Play4, leeft de dood onder de mensen en verlost ze hen als hun tijd is gekomen. De verlossers hebben slechts één gedaante: die van een jonge, stijlvolle, roodharige vrouw. Een van hen verliest haar alter ego en haar gave om te verlossen wanneer ze recht in de ogen van een 25-jarige man kijkt. Een onmogelijke strijd tussen liefde en dood barst los.

Met The Chapel en Alter ego zit je carrière nu toch in een serieuze stroomversnelling?

Nicolaï:En daarna volgen nog twee projecten. Op dit moment sta ik er goed voor. Over twee, drie of tien jaar piep ik misschien anders. Er zijn zoveel goeie acteurs en actrices en zo weinig rollen. Kun je die permanente onzekerheid aanvaarden? Hoe lang hou je dat vol? Het zijn vragen waar ik nog geen antwoord op heb. Ik sta er ook liever niet bij stil, want ik weet niet of ik daar gelukkig van word. Hoe meer ik daarmee bezig ben, hoe zwaarder het voor mij wordt. Op dit moment voel ik me goed en we zien wel wat de toekomst brengt. Ik kan niet ver vooruit kijken en misschien is dat wel oké. Dat er geen garantie is, is ergens ook geruststellend. Pas als ik wel zekerheid zou verwachten, zou ik serieus tegen de muur kunnen lopen.

Iets luchtigers om te eindigen: welk sappig verhaal hou je over aan je bijdrage tot de smakelijke Vlaamse zombiefilm Yummy?

Nicolaï:Ik mocht iemands penis in brand steken. Fake, hè. Het was best stresserend, want ik was ook degene die de brandende penis moest blussen. Ik ging ervan uit dat er een paar mensen stand-by zouden staan voor als het fout zou lopen. Maar het was nogal chaotisch. En ik had nog nooit een brandblusser gehanteerd. Weet jij hoe zo’n ding werkt? Yummy was een heel grappige ervaring.