In een panelgesprek, dat georganiseerd werd door Illuminatrix en Imago, deelden tien DP’s (cameraregisseurs) hun ervaringen en expertise over de strijd tegen (gender-)discriminatie in de filmindustrie. ‘Hoewel iedereen weet dat de industrie ongelijk verdeeld is, verandert er weinig.’
Cijfers tonen aan dat het nog steeds voornamelijk blanke mannen zijn die de plak zwaaien in de filmindustrie. De Estse DP Elen Lotman legde tijdens het panelgesprek uit dat in de meeste filmscholen de genderverdeling 50/50 is (in het Verenigd Koninkrijk is 50.1% van de studenten vrouwelijk). Maar wanneer je kijkt naar het percentage vrouwen dat meewerkt aan grote speelfilms, is dat bedroevend laag. Slechts 3% van de DP’s van de films met een groot budget is een vrouw. Voor de films met een lager budget ligt het cijfer iets hoger, daar strandt het op 21%.
Slechts 3% van de DP’s van de films met een groot budget is een vrouw.
‘Vooruitgang heeft zeker nog niet het niveau bereikt waarbij we kunnen zeggen ‘volgend jaar moeten we op dit panelgesprek een bende blanke mannen uitnodigen omdat ze geen werk meer vinden”, grapte Lotman tegen haar collega’s en aanwezige studenten.
Vrouwonvriendelijke omstandigheden & mythes
Het is echt bullshit dat vrouwen fysiek niet in staat zijn om een camera te hanteren
DP Nancy Schreiber (bekend van onder meer “Blair Witch,” “The Celluloid Closet” en “The Nines”) vertelde dat vrouwen ook nog heel wat terrein te winnen hebben in een sector waar ook de meeste opportuniteiten liggen vandaag de dag: televisie. ‘Er is nog niet veel veranderd. De productieschema’s zijn vaak onrealistisch voor mensen met (kleine) kinderen en bovendien doet de mythe dat vrouwen niet sterk genoeg zijn om de camera te bedienen nog steeds de ronde. Het is echt bullshit dat vrouwen fysiek niet in staat zijn om een camera te hanteren.’
Verandering van spijs
Lotman legt ook uit dat producers er niet happig op zijn om te werken met DP’s die ze niet kennen. Vrouwelijk talent krijgt op die manier de kans niet om zichzelf te bewijzen. Producers – ook vaak blanke mannen – zijn het gewoon om samen te werken met mannelijke DP’s waar ze in het verleden al mee samenwerkten, en nemen weinig tot geen initiatief om vrouwen een kans te geven.
‘Nochtans bieden vrouwelijke cinematografen vaak unieke eigenschappen aan,’ aldus Ed Lachman, die de camera bediende voor prijzenbeest ‘Carol’. ‘Ik werk vaak liever samen met vrouwen, want bij hen krijg ik minder te kampen met egoproblemen.’
Een vrouw aan het hoofd zorgt meestal voor positieve verandering, zegt Bradford Young, een zwarte DP (bekend voor “Selma” en “A Most Violent Year”). Hij wordt vaak kritisch aangekeken op de set, alsof hij er niet thuishoort. 99% van de kansen die ik gekregen heb, kwamen van vrouwen, legt hij uit.
Openbaar reageren op discriminatie is niet gemakkelijk voor cinematografen die hun carriu0026#xE8;re aan het uitbouwen zijn, maar er is geen andere optie.
Een van de conclusies van het panel was dat er sneller en meer publiekelijk moet gereageerd worden op discriminatie. Openbaar reageren op discriminatie is niet gemakkelijk voor cinematografen die hun carrière aan het uitbouwen zijn, maar er is geen andere optie dan zelf in de bres te springen om aandacht te vestigen op minderheden. ‘We moeten een publiek gezicht krijgen,’ klinkt het. (LP)
