Heeft Hollywood genoeg van grote filmsterren?

De tijd waarin namen van grote filmsterren genoeg waren om cinemaliefhebbers de zaal in te lokken lijkt gepasseerd. Wie de lijst met recente blockbusters erbij haalt, ziet tussen alle Marvel-films en Avatars enkel nog Tom Cruise met zijn Top Gun: Maverick hoge toppen scheren. Is een gezonde dosis filmsterren toevoegen aan je film geen garantie meer voor succes?

De ster van Brad Pitt lijkt anno 2023 iets minder fel te schijnen. Babylon, met Pitt in de hoofdrol, kon ondanks een budget van 80 miljoen dollar en een sterrencast maar rekenen op een opbrengst van 15,2 miljoen dollar en dat terwijl de acteur in de vroege jaren ’00 mensenmassa’s de zalen in lokte met kaskrakers zoals Mr. & Mrs. Smith en The Curious Case of Benjamin Button. Filmliefhebbers gaan niet langer kijken naar de nieuwe ‘Pitt-film’, maar naar Babylon, en als de verhaallijn dan niet goed zit, kan ook Pitt de meubels niet meer redden.

Ook Amsterdam, de nieuwste film van American Hustle-regisseur Peter O. Russel, ging een gelijkaardig lot tegemoet. De film pakte uit met een heuse star-studded cast, inclusief popster Taylor Swift, maar flopte genadeloos in de box office. Niet Christian Bale, niet Margot Robbie, niet Robert De Niro, niet Anya Taylor-Joy, niet Mike Myers en ook niet een combinatie van alle bovenstaande was genoeg om de kronkelende en ingewikkelde toegankelijk te maken. De bioscooprelease werd dan ook in verschillende landen opgeschort.

Warner Bross moet ook nog steeds op zoek naar een nieuwe, succesvolle DC-film. Enter Dwayne ‘The Rock’ Johnson. Met de superheldenfilm Black Adam kon Johnson eind 2022 eindelijk in zijn droomrol kruipen. Nadat hij goede box office-cijfers boekte in Jumanji en de Fast & Furious-franchise leek hij de perfecte persoon om DC na een reeks flops opnieuw op de kaart te zetten. Op papier bracht de film inderdaad 400 miljoen dollar wereldwijd op, maar na aftrek van alle kosten bleef Warner Bro’s over met een verlies van 100 miljoen dollar. Volgens de geruchten probeerde Johnson valse documenten met mooiere financiële cijfers door te spelen aan de pers, maar zelfs dat kon de box office flop niet goedmaken.

Studio’s doen het wel zonder

Ook in de omgekeerde richting is die denkwijze van toepassing. Studio’s hebben geen bekende namen meer nodig om successen in de zalen te boeken. De opkomst van franchise-films waar het personage en niet de acteur erachter centraal staat, doet de macht van de ‘grote filmster’ dalen. Als studio zou je dan ook dom zijn om exuberante bedragen te betalen voor bekende namen, als je even goed onbekende acteurs kan casten.

Dit ondervond ook Superman Henry Cavill toen hij zijn rol als Geralt in Netflix-reeks The Witcher opgaf om terug in het blauw-rode pak te kruipen. De acteur kondigde in oktober 2022 op zijn Instagram aan dat het tijd was voor hem om terug te keren naar het personage. Na een korte cameo in de hierboven reeds vernoemde Black Adam-film met Dwayne ‘The Rock’ Johnson stootte hij toch op een ‘nee’ van de producenten bij DC voor een verdere samenwerking. Twee maanden nadat hij zijn terugkeer bekendmaakte moest Cavill zijn vertrek alweer aankondigen. Hij past niet in de nieuwe plannen van de studio en wordt vervangen door een jongere versie. Superman blijft bestaan, maar zonder hem.

De laatste echte filmsterren

Een trend zou geen trend zijn zonder tegenvoorbeelden. Sinds zijn doorbraak in Romeo + Juliet in 1996 rijgt Leonardo Dicaprio de hits aan elkaar van Titanic naar The Aviator naar The Revenant waarvoor hij eindelijk de felbegeerde Oscar voor Beste Acteur mee naar huis mag nemen. Hij zou dan ook wel eens deel uit kunnen maken van het uitstervende ras van acteurs die wel publiek in de cinemastoelen krijgen. Zelfs een korte uitstap naar Netflix werd een succes. Dicaprio bezorgde de streamingdienst een enorme blockbuster met klimaatsatire Don’t Look Up aan de zijde van Jennifer Lawrence. De film werd de tweede meest bekeken film op Netflix ooit, en dat zonder franchise erachter.

Ook Tom Cruise, die vorig jaar mede verantwoordelijk was voor het monstersucces van Top Gun: Maverick, wordt regelmatig omschreven als de ‘laatste echte filmster’. Zijn imago als betrouwbare en toegewijde acteur blijft ondanks zijn banden met Scientology overeind. Cruise blijft eenzaam aan de top standhouden als de laatste grote ster die zijn ziel nog niet verkocht aan televisie of streaming.  Hij is, net als Dicaprio, bewust niet aanwezig op sociale media, en geeft weinig tot geen interviews. Kortom, hij is een lege pagina waar het publiek op kan projecteren wat het wil zien.

Oversaturatie

Want net bij die bereikbaarheid van filmsterren wringt voor velen het schoentje. In het verleden waren Hollywoodacteurs enigmatische figuren die promotie voerden voor hun nieuwe film door over hun nieuwe film te praten en niet meer dan dat. Nu heeft iedereen via sociale media constant toegang tot het dagelijkse leven van de Hollywoodelite, en is die mysterieuze bubbel doorprikt. Hollywoodsterren die constant online aanwezig zijn, worden al sneller gezien als minder authentiek en minder serieus genomen. En consumenten staan niet meer te springen om een bepaalde acteur aan het werk te kunnen zien, want ze zien die al elke dag online.

Daarnaast zorgt een overaanbod aan content ervoor dat er minder megasterren zijn. Niet iedereen kijkt nog naar dezelfde film op hetzelfde moment, dus niet iedereen maakt kennis met dezelfde acteurs. De markt is meer gesegmenteerd. Veel films halen zelfs de zalen niet meer en hun publiek bestaat alleen uit de abonnées van een welbepaalde streamingdienst. Als daar dan net een TikTok-trend uit voortvloeit, heb je nog een kans, maar als jonge acteur wordt het bijna onmogelijk om het collectieve geheugen binnen te dringen.

Nu grote acteurs geen garantie meer zijn voor succes, en studio’s ook zonder hun bijdrage enorme kaskrakers kunnen maken, betekent dat het einde van de Hollywoodster?