‘Gloria Bell’: tweedekansfilm zoekt tevergeefs naar frisse ideeën

De Chileense cineast Sebastián Lelio doet met Gloria Bell zijn internationale doorbraakfilm Gloria dunnetjes over, dit keer met Julianne Moore in L.A.

Een tweede kans krijg je niet zomaar, zéker niet in Hollywood. Toch zijn er uitzonderingen: niet-Amerikaanse cineasten worden er vaak met open armen ontvangen om films die in hun landen van herkomst werden gelauwerd tot eye-candy voor het grote, Amerikaanse publiek om te toveren. Voor studio’s is dat meestal een veilige investering, voor cineasten een mooie gelegenheid om nieuwe ervaringen op te doen of beginnersfouten weg te werken. Voor de Chileen Sebastián Lelio was het de perfecte kans om met zijn fan Julianne Moore samen te werken.

Blijkbaar was de Oscarwinnares zo verzot op Lelio’s gelaagde en mature personages – in Gloria, in het met een Oscar bekroonde transgenderdrama Una mujer fantástica en in zijn lesbische liefdesballade Disobedience -, dat ze bij Lelio zelf op een remake aanstuurde, met haar in de titelrol. Net als in het origineel is Gloria (Moore) een gescheiden vijftiger die gezelschap zoekt in de vele danscafés voor singles in L.A. (oorspronkelijk was dat de Chileense hoofdstad Santiago). Op een avond komt ze daar Arnold (John Turturro) tegen. ‘Ben je altijd zo gelukkig?’ vraagt hij gladjes. Met die openingszin fileert hij meteen haar dubbelzinnige leven, dat floreert in het anonieme, in discolichten gedrenkte en door oude liefdes bevolkte nachtleven. Overdag heeft ze, naast haar afwezige kinderen, een saaie job in de verzekeringswereld en de naaktkat van de buren weinig om voor te leven.

Hoewel hiermee alle ingrediënten voor een sterk feelgooddrama aanwezig zijn, voelt Lelio’s herwerking toch weinig doorleefd. Oppervlakkig zelfs. Niet enkel omdat deze karakterschets een vrij getrouwe vertaling is – behalve enkele kleine aanpassingen volgt hij dezelfde lijnen als zijn origineel uit 2013 – of omdat Gloria’s knipperlichtrelatie nogal drammerig langs de vele voorspelbare ups en downs passeert. Maar vooral omdat de zwoele, glossy beelden waarin de Chileense actrice Paulina Garcia in het origineel haar eenzaamheid van zich afdanst, verruild zijn voor lieflijke pasteltinten die Los Angeles, zijn singlesbars én Gloria’s naaste omgeving haast in een generisch sfeertje dopen.

Het helpt ook niet dat het lang zoeken is naar frisse ideeën over liefde, eenzaamheid en ouder worden en je een stoet aan platitudes in de plaats krijgt. Volgens Lelio doen schijnbaar alle Amerikanen aan yoga en plastische chirurgie, zijn alle millennials egoïstisch (ze zoeken naar zichzelf in de woestijn of op hoge golven), en klagen ouderen over hun pensioen terwijl ze aperitieven in chique hotels. Gelukkig staan Julianne Moore en John Turturro wél op scherp. Hun doorleefde vertolking rechtvaardigt de tweede kans die Gloria krijgt.