Ryan Gosling en Russell Crowe staan zichzelf in deze buddykomedie van Shane Black zichtbaar te amuseren, wat leidt tot een sympathieke film, ook al slaat de intrige nergens op en duurt hij minstens een kwartier te lang.
Dankzij zijn scenario’s voor de Lethal Weapon-films en The Last Boy Scout (1991) was Shane Black een tijdje de best betaalde schrijver van Hollywood, maar na de jaren negentig kreeg hij het moeilijker: een nieuw tijdperk van familievriendelijke superheldenactie brak aan en profane, gewelddadige actiekomedies zoals hij ze schreef, werden steeds minder gemaakt. Af en toe krijgt hij toch nog de kans om zijn eigen ding te doen. Kiss Kiss Bang Bang (2005) werd een culthit en nu is er dus The Nice Guys.
Deze buddykomedie over de stuntelende detectives Holland March en Jackson Healy (Ryan Gosling en Russell Crowe), die een reeks moorden in het pornomilieu van LA onderzoeken, speelt zich af in 1978 en wentelt zich in de parafernalia van dat tijdperk, inclusief vettige snorren, discomuziek en foute kapsels. Maar dat zijn slechts uiterlijkheden: met zijn kenmerkend scherpe, vuilgebekte dialogen (ook Hollands dertienjarige dochter maakt vrolijk opmerkingen over anale seks) en degelijk geënsceneerde shoot-outs verwijst Black eigenlijk nog het meest van al naar zijn eigen werk uit de jaren tachtig.
Het onvermoede komedietalent van Ryan Gosling
De beide hoofdrolspelers staan zichzelf zichtbaar te amuseren, de replieken zijn best geestig en vooral Gosling toont een onvermoed komedietalent. The Nice Guys is, zijn titel getrouw, vooral een sympathieke film die je goed wílt vinden, ook al besef je dat de intrige nergens op slaat en dat de film minstens een kwartier te lang duurt, met minstens één finale te veel.
Genietbaar, maar na een uur ben je alles alweer vergeten.
Dennis Van Dessel
