Gezien in Cannes: ‘The BFG’ van Steven Spielberg, ‘een charmante en tijdloze vertelling’

Het duurt een tijdje voor Steven Spielberg de Grote Vriendelijke Reus van Roald Dahl, én bij uitbreiding het kind in de kijker, tot leven weet te wekken, maar de slotact van zijn nieuwste film ‘The BFG’, gebaseerd op Dahls gelijknamige bestseller, is ronduit betoverend.

Dat de magie niet van bij het begin werkt, ligt alvast niet aan het vrij loyale script. Of aan de charmante Ruby Barnhill die Sophie vertolkt, het weesmeisje dat op zekere nacht van haar bed wordt geplukt door de Grote Vriendelijke, maar ook eenzame en onzekere Reus. Het is de combinatie van klassieke live action en motion capture, de techniek die Spielberg ook al bezigde om het universum van Kuifje te animeren, die aanvankelijk stokt en schuurt, met zijn gladde en soms wat doodse look.

Gelukkig toont Steven Spielberg zich echter ook nu weer een rasverteller die, in tegenstelling tot motion-captureprofeet Robert Zemeckis, gaandeweg de bits en bytes een ziel weet in te blazen. Eens Sophie en The BFG, met de stem en het grotesk vervormde gezicht van Mark Rylance, het land van de reuzen hebben verlaten – alsof je in een Game of Thrones-aflevering met buitenproportionele orken en ogres bent beland – en ten huize van de Britse Queen zijn aangekomen, komt Dahls lichtjes lugubere fantasiewereld dan ook op een wonderlijke manier tot leven, met stijlvol camerawerk en een uitgekiend oog voor sfeer en detail.

Een charmante en tijdloze vertelling over vriendschap, angst, vooroordelen en alles wat kleine mensen tot reuzen maakt.