Tien jaar na Zwartboek komt Paul Verhoeven eindelijk nog eens aanzetten met een nieuwe film, en The Sultan of Shock, zoals de Hollandse veteraan in de heerlijk bombastische Hollywoodhoogdagen van RoboCop (1987), Basic Instinct (1992) en Showgirls (1995) werd genoemd, heeft zijn kunstjes duidelijk nog steeds niet verleerd.
In zijn eerste Franse productie – naar een roman van Philippe Djian – lokt Verhoeven Isabelle Huppert zijn kinky universum in als de dominante directrice van een computergamesbedrijf die op zekere dag bij haar thuis wordt verkracht door een gemaskerde man, maar het niet nodig vindt om haar omgeving daarvan op de hoogte te brengen.
Welke geheimen het manipulatieve mens nog meer verbergt, en wie precies de touwtjes in handen houdt, laat Verhoeven je beetje bij beetje zelf ontdekken, terwijl heden en verleden, Eros en Thanatos én zelfs de personages en de plot ondertussen een plagerig spelletje met elkaar spelen.
Met zijn saillante mix van suspense, satire en sensatie – Huppert wordt meermaals verkracht – voel je de schimmen van Hitchcock, De Palma, Chabrol en vooral Verhoeven zelf met voyeuristisch genoegen om het hoekje loeren. En zelfs al had de mix van Hollywoodthriller en psychodrama à la Française bij momenten wat glijmiddel en meer in-your-face sexappeal kunnen gebruiken, Verhoeven houdt er narratief de pas in en serveert zijn dubbelzinnigheid – of is het immoraliteit? – met een diabolische grijns, met een ondoorgrondelijke Huppert en met een gevoel voor ritme en ruimte dat alle basisinstincten afdoende bevredigt.
Een portie pulp waarvoor Catherine Tramell, de schrijvende moordgriet uit Basic Instinct, met plezier de benen zou openen.
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier