Filmrecensie ‘Blue Ruin’: A History of Violence

Jeremy Saulnier mikt met scherp in Blue Ruin, een stijlvolle wraakmissie doorheen de coulissen van de Amerikaanse misdaadcatalogus.

‘Revenge is a dish best served cold’, wisten de Klingons al, maar de wraakengel uit Jeremy Saulniers grimmige, strak gestileerde maar af en toe ook sardonisch grappige festivalhit Blue Ruin is van minder koelbloedig allooi. Doden zit Dwight – zo heet de schlemielige outsider die in een roestige Pontiac woont – allesbehalve in het bloed, maar aangezien hij gezworen heeft om de moord op zijn ouders te wreken, kan hij niet anders dan de tweeloop uit de koffer te halen wanneer de killer in kwestie vroegtijdig uit de gevangenis wordt ontslagen.

Het blijkt het startschot voor een wraakthriller die geen genrecliché onaangeroerd laat, maar Saulnier zet Dwights missie op een trefzekere manier in beeld, laat de verwachte véritéstijl achterwege en kiest voor een klassieke, gereserveerde mise-en-scène die aan John Carpenters Assault on Precinct 13 (1974) doet denken. Aan de oppervlakte heeft Saulniers tweede lowbudgetlangspeler dan ook iets van een stijlvolle, afstandelijke rit door de Amerikaanse neonoir- en urban-westerncatalogus, maar op geen enkel moment verwatert het tot een holle, ironische citatenbundel of een geweldorgie.

Tegelijk schuilt er namelijk een rake en sfeervolle karakterstudie in over een goedaardige ziel die door het lot en een op hol geslagen eergevoel in een (auto)destructieve spiraal van geweld en de marge van de maatschappij belandt. Dwight, met overgave neergezet door revelatie Macon Blair, lijkt daarom eerder in een familiaal indiedrama dan in een bloedballet à la Cronenberg of Carpenter thuis te horen. Of zoals Saulnier het beeldend omschreef: ‘Blue Ruin is een soort No Country for Old Men met een idioot achter het stuur.’ B-cinema met hoofdletter B, en de meest onwaarschijnlijke revolverheld in jaren.

Dave Mestdach